Ze had haar kinderen nooit geknuffeld. De koude moeder kon het haar dochter niet geven. Het was pure zelfbescherming.
De koude moeder en haar warme dochter
De dochter had het heel haar leven gemist. Haar moeder verzorgde haar, waste haar kleren, kookte haar eten maar een aai over haar hoofd of haar wang, had ze nooit gekregen. Ook knuffels waren niet aan haar besteed. Als ze haar moeder een knuffel wilde geven, trok deze haar hand weg, draaide ze haar hoofd opzij of protesteerde ze zichtbaar en hoorbaar ‘doe niet zo gek, hou op!’
Het deed de dochter meer verdriet dan ze zeggen kon.
Liefde geven
Wat ze zo miste, begon de dochter zelf te geven. Liefde. Knuffels. Aandacht. Geborgenheid. Ze gaf het aan iedereen die het maar wilde ontvangen. Niemand mocht ervaren wat zij zo gemist had, de kilte en koude van haar moeder. De innerlijke strijd die ze ervoer met haar moeder was enorm. De gedachte dat als ze zelf maar liefde zou geven, haar moeder het haar wel ooit terug zou geven, stierf in de loop der jaren uit. Haar moeder was nu eenmaal zo. Ze zou nooit veranderen.
De weg van liefde delen vraagt moed en aandacht. Moed om jezelf opnieuw te ontmoeten in de spiegel van de relatie(s) met de ander(en), maar ook aandacht voor elkaar en de bestaande relatie. Relateren en verbinden doe je op twee niveaus: via de horizontale as van geven en nemen, acties en gevolgen; en via de verticale as tussen hemel en aarde, waarin jij het met jezelf te doen hebt. Daar waar jij jouw innerlijke veiligheid mag waarborgen, evenals jouw innerlijke vrijheid. Dat is een proces dat ieder mens met zichzelf mag aangaan. 
