Geschokt was ik in 2015, toen ik las over de zelfmoord van Joost Zwagerman en naar deze video keek, die zijn vriend dichter Rogi Wieg toont die zich 2 maanden eerder van het leven beroofde. Rogi vertelt over zijn depressieve periode en hoe hij in gesprek met Joost ervoer dat hij met een lichaam zat te praten. Hij kon geen contact maken met hem maken, want zelf was hij er niet. Zo voelt het dus om depressief te zijn. Er ging een stroomstoot door me heen toen ik het hem hoorde zeggen. Want het komt precies overeen met wat ik soms ‘zie’ bij mensen bij mij in de praktijk die komen voor een Trauma Bevrijding Intensive.
Helderziend zijn
Dan ‘zie’ ik delen van hun ziel of energielichaam er niet zijn en ergens buiten het lichaam hangen, soms ver weg, soms dichtbij. Het lichaam functioneert op de automatische piloot. De ziel is al deels vertrokken, vanwege oude pijn uit het verleden, door oude emotionele trauma-energie van vorige levens, vanwege emotionele onbalans in de systemische vader of moederlijn. Dat mag ik dan herstellen zodat de rust en de vonk om te leven terugkeert…
‘Zelfmoord is niet de roep om de dood, het is de roep om een ander leven – Joost Zwagerman’
Ik was ontsteld, temeer omdat Zwagerman publiekelijk jaren had geroepen dat zelfmoord ‘not done’ was: dit deed je anderen niet aan. Hij probeerde uit alle macht zijn vriend ervan te weerhouden om zelfmoord te plegen. Iemand die zegt dat hij dood wil, wil niet dood, het is slechts een roep om een ander leven. Nu is hij blijkbaar tot het inzicht gekomen dat ook voor hem dit de beste keuze was. Een ultieme daad van zelfliefde?
‘Wat is het grootste geschenk dat je hebt ontvangen van de relatie met Bem?’ vragen mijn gidsen, nadat ik vragen kreeg van mijn meelezers over het manuscript van 
Wie zijn tweelingziel ontmoet, maakt onverhoeds kennis met de ervaring van onvoorwaardelijke liefde en narcistisch gedrag. Je ontmoet zielsgeliefden of tweelingzielen die onvoorwaardelijke liefde bij jou oproepen en waarbij je eenheid en totale transparantie ervaart. Je houdt onvoorwaardelijk van de ander, no matter what. Je vergeeft zijn of haar fouten al nog voordat ze gemaakt zijn en je bent bereid jezelf helemaal en onvoorwaardelijk te laten zien. Dit is zoals het leven en de liefde bedoeld is. Eindelijk kom je thuis! 
Gaslighting is een manier van mindcontrole die toegepast wordt om mensen voor zich te winnen, en hun manier van leven te volgen met als doel om een lichtmasker te laten zien aan de buitenwereld en honderd procent gelukkig te kunnen zijn. Als dit in gevaar komt, zal iemand er alles aan doen om jou te laten twijfelen aan jouw visie of aan bepaalde herinneringen van wat er gebeurd is. Liegen en zwijgen over belangrijke zaken staan voorop, maar ook overgaan op iets anders of het tegengestelde beweren als je hen aanspreekt, en de aanval op jou openen. 
Vandaag was de crematie van mijn tante. Ze had net als ik geen kinderen en was vroeger veel in ons gezin, samen met haar man / mijn oom, en we logeerden ook vaak bij hen. Als schrijfster van de familie mocht ik haar levensloop opschrijven en voorlezen, mede aan de hand van mijn jeugdherinneringen. Het bracht me terug in de tijd en vandaag voel ik me weer een klein verdrietig meisje dat niet begrijpt hoe grote mensen met moeilijke dingen als de dood, omgaan.
Vandaag is de tweede crematie sinds het overlijden van mijn vader, nu anderhalf jaar geleden. En het is de derde keer dat ik de wond van de pijn in mijn hart weer voel van mijn polyamoreuze exgeliefde en zijn metamour, die hadden bedacht om op de avond van de crematie van mijn vader samen te willen zijn ipv mij te supporten. Mijn hart verscheurde toen hij het me zei, vlak voor dat we naar Limburg afreisden. Ik had letterlijk fysieke pijn in mijn hart en werd met een smak in de aardse realiteit gegooid en op mezelf teruggeworpen. Ademen, ademen, zei ik tegen mezelf met mijn handen op mijn hart en onderbuik, want de focus moest terug naar het afscheid van mijn vader. Ik moest immers een paar uur later voorlezen in de kerk en handen schudden van familieleden. Ik moest mezelf bij elkaar houden. Ademen, Leonie, ademen! Je kunt het zelf!
Nu ben ik binnen, bij de mensen, in een warm en gezellig restaurant. Ze zitten allemaal aan hun eigen tafel, met hun eigen verhaal en hun eigen relaties. En terwijl ik dit allemaal opschrijf, mijn ‘verhaal’ met jullie deel, voel ik een klein vlammetje branden in mijn hart. Een vlammetje dat zegt dat verdriet tijdelijk is. Dat morgen alles weer anders voelt. Dat ieder mens een eigen weg heeft te gaan en dat niemand volmaakt is. Een vlammetje dat zegt dat liefde uiteindelijk heelt, ook mijn verdriet, en dat witte wijn soms erg lekker is. En dat schrijven en delen helpt. Want gedeelde smart is immers halve smart. En het vlammetje kent ook de vreugde van het liefde delen, dat soms juist dubbele vreugde geeft. Het vlammetje zegt ook dat niemand perfect is, ook ik niet en dat ik het ook niet hoef te zijn. En dat er liefde in overvloed is, om te beginnen in mijn eigen hart. En dat er altijd hulp en steun in overvloed is, zichtbaar of onzichtbaar.
En tot slot, deel ik een stukje over eeuwige liefde. Want de ziel van mijn oom en mijn vader waren bij mijn tante, toen we haar lichaam-in-kist achterlieten ik het crematorium. Mijn vader zweefde rechts van de kist, mijn oom en tante links. Na het overlijden van mijn oom, nu 35 jaar geleden, was er nooit meer een andere man in haar leven gekomen. Nu waren hun zielen en energie in elkaar vervlochten. Ze liet hem nooit meer los, zei ze tegen hem terwijl ze in mijn richting keek, wetende dat ik getuigde. Al een dag na haar overlijden hadden ze haar geleerd dat ze met mij via gedachtekracht kon communiceren. Mijn oom had op haar gewacht, alsof gisteren vandaag is en er nooit tijd of jaren tussen hadden gezeten. Hij zweeg en hij was er. Er waren geen woorden voor nodig. Het was alsof hij me wilde zeggen: liefde is wat je doet, niet wat je zegt. Hij keek me niet eens aan. Hij was er helemaal voor haar.
Vrouwen, ken je kracht