Puf puf puf. Geboortepijnen. Zwetend zit ik achter mijn laptop. Nee, niet van de dikke buik, maar wel van de zenuwen in afwachting op de geboorte van twee nieuwe boeken. Mijn god wat is het een project: twee boeken tegelijk uitgeven in eigen beheer. Mezelf een deadline stellen. Bijna is het dan zo ver. En als een heuse aanstaande moeder kan ik bijna nergens anders meer over praten dan over de boeken die in aantocht zijn. Worden de mensen niet gek van me?
Innerlijke criticus
Mijn innerlijke criticus draait overuren deze weken. Alles wat ik andere mensen ooit geleerd heb, werkt bij mezelf niet. Ik vind het retespannend en heb soms slapeloze nachten over de investering die ik gedaan heb. Ga ik het allemaal wel ooit terugverdienen? En zo nee, hoe ga ik die lening dan aflossen? Kortom: ik ben helemaal uit het hier en nu en bevind me in een virtuele toekomst waar angst regeert en met me aan de loop gaat.
Gelukkig is er ook voor mij hulp en zijn er vrienden die me volop steunen. Afgelopen week bezocht ik zelf een therapeut, die me zei dat ik alle verwachtingen mocht loslaten omdat ik anders niet in de ontvangst-stand zou komen. Huh? Alle verwachtingen loslaten? Hoe doe ik dat dan? Mijn boek wordt een bestseller, dat was de bedoeling! Mijn overleden broer fluisterde het me in 2011 al in, mijn gidsen hebben me geleid en mijn marketingstrategie is erop gebaseerd. Alles loslaten? Hoe moet dat dan? Ze zei niets, keek me aan, begon over iets anders en liet me zwemmen in onzekerheid. Dat was precies wat nodig was.
Loslaten, bevallen en ontvangen
Thuis in de armen van mijn lief kwam de verlossing. Helende seks, jawel. Liefdevolle aanraking waarbij alles er mag zijn zorgt ervoor dat oude pijnlijke emoties zichtbaar worden en vrijkomen. Emoties die nu volop getriggerd worden. Mijn boeken uitgeven doe ik helemaal op mijn manier. Nu verlang ik naar resultaat van mijn inspanningen.
Maar nee. In zijn armen ging ik terug in de tijd en hoorde de boze, dreigende stem van mijn vader: ‘ben je helemaal besodemieterd?’ Als kind leerde ik al snel dat een eigen wil niet gewenst was en dat mijn vader bepaalde. Jij bent nog maar een kind, wat weet jij nou, je hebt niets te willen! Mijn gidsen deden vrolijk mee en lieten me duidelijk merken dat ik het nu niet langer voor het zeggen had: ‘you obey to us’. Ik had niets te vertellen over hoe het zal gaan in de toekomst. Ik had niet langer de regie. Ik schopte en tierde, en mijn lichaam liet eindelijk alle opgeslagen emoties los: het verzet, de onmacht en de onzekerheid.
Geboortefeest
Toen mijn lichaam tot rust was gekomen kwam de verlossing: ‘…and we obey to you.‘ Ik glimlachte. Wat een energetische bevalling! Nu voel ik rust in mijn lijf. Nee, nog steeds niet iedere dag en op ieder moment. Maar de nerveuze spanning maakt langzaam aan plaats voor nieuwsgierigheid en een voorzichtig vertrouwen. Hoe zal het verder gaan? Wanneer gaat het gebeuren? Wie geeft er wanneer een zetje aan het vliegwiel? Mij rest niets anders dan opnieuw in de overgave te gaan. Te genieten van ieder moment. Doorgaan met mijn plannen en het schrijven van deel drie. Loslaten en ontvangen, op weg naar de geboorte.
Ps: En mijn vader? Dat is allemaal goed gekomen. Hij is nu reuzetrots op me! De boeken kun je inmiddels bestellen in mijn webshop
Geef een reactie