Op 8 maart 2011, op internationale vrouwendag, ontdekte ik een knobbel in mijn borst wat kanker bleek te zijn. Ik schreef er destijds over op mijn weblog en deze site. Aanvankelijk was ik ervan overtuigd dat ik zou genezen, maar toen mijn broer in diezelfde periode ook kanker bleek te hebben en binnen vier weken overleed, raakte ik in paniek. In contact met de diepe angst die ik toen voelde, zag ik dat het mijn ego was die ik zou verliezen als ik (ook) zou sterven. Door deze angst volledig te doorvoelen en door bewust te kiezen voor liefde in plaats van angst, kwam de rust terug in mij en ik belandde in de wereld van de spiritualiteit en het grote geheel.
Van mannelijk naar vrouwelijk
Een nieuwe periode brak aan: de periode van het vrouwelijke, van leven in overgave, van verbinden en vertrouwen op iets groters dan mijzelf. Mijn broer was de eerste overleden ziel met wie ik vanuit de andere wereld contact had via gedachtekracht en zo ontdekte ik het bestaan van een hele nieuwe wereld die er voor mij was. Het systemisch werken wat ik al eerder gebruikte als coach, kreeg een nieuwe dynamiek doordat ik gaven begon te ontwikkelen als helderziendheid, helderhorendheid en heldervoelendheid. Ik ontdekte dat er een heel team was die me steunde bij mijn helingswerk. [Lees meer…]
Vandaag was de crematie van mijn tante. Ze had net als ik geen kinderen en was vroeger veel in ons gezin, samen met haar man / mijn oom, en we logeerden ook vaak bij hen. Als schrijfster van de familie mocht ik haar levensloop opschrijven en voorlezen, mede aan de hand van mijn jeugdherinneringen. Het bracht me terug in de tijd en vandaag voel ik me weer een klein verdrietig meisje dat niet begrijpt hoe grote mensen met moeilijke dingen als de dood, omgaan.
Vandaag is de tweede crematie sinds het overlijden van mijn vader, nu anderhalf jaar geleden. En het is de derde keer dat ik de wond van de pijn in mijn hart weer voel van mijn polyamoreuze exgeliefde en zijn metamour, die hadden bedacht om op de avond van de crematie van mijn vader samen te willen zijn ipv mij te supporten. Mijn hart verscheurde toen hij het me zei, vlak voor dat we naar Limburg afreisden. Ik had letterlijk fysieke pijn in mijn hart en werd met een smak in de aardse realiteit gegooid en op mezelf teruggeworpen. Ademen, ademen, zei ik tegen mezelf met mijn handen op mijn hart en onderbuik, want de focus moest terug naar het afscheid van mijn vader. Ik moest immers een paar uur later voorlezen in de kerk en handen schudden van familieleden. Ik moest mezelf bij elkaar houden. Ademen, Leonie, ademen! Je kunt het zelf!
Nu ben ik binnen, bij de mensen, in een warm en gezellig restaurant. Ze zitten allemaal aan hun eigen tafel, met hun eigen verhaal en hun eigen relaties. En terwijl ik dit allemaal opschrijf, mijn ‘verhaal’ met jullie deel, voel ik een klein vlammetje branden in mijn hart. Een vlammetje dat zegt dat verdriet tijdelijk is. Dat morgen alles weer anders voelt. Dat ieder mens een eigen weg heeft te gaan en dat niemand volmaakt is. Een vlammetje dat zegt dat liefde uiteindelijk heelt, ook mijn verdriet, en dat witte wijn soms erg lekker is. En dat schrijven en delen helpt. Want gedeelde smart is immers halve smart. En het vlammetje kent ook de vreugde van het liefde delen, dat soms juist dubbele vreugde geeft. Het vlammetje zegt ook dat niemand perfect is, ook ik niet en dat ik het ook niet hoef te zijn. En dat er liefde in overvloed is, om te beginnen in mijn eigen hart. En dat er altijd hulp en steun in overvloed is, zichtbaar of onzichtbaar.
En tot slot, deel ik een stukje over eeuwige liefde. Want de ziel van mijn oom en mijn vader waren bij mijn tante, toen we haar lichaam-in-kist achterlieten ik het crematorium. Mijn vader zweefde rechts van de kist, mijn oom en tante links. Na het overlijden van mijn oom, nu 35 jaar geleden, was er nooit meer een andere man in haar leven gekomen. Nu waren hun zielen en energie in elkaar vervlochten. Ze liet hem nooit meer los, zei ze tegen hem terwijl ze in mijn richting keek, wetende dat ik getuigde. Al een dag na haar overlijden hadden ze haar geleerd dat ze met mij via gedachtekracht kon communiceren. Mijn oom had op haar gewacht, alsof gisteren vandaag is en er nooit tijd of jaren tussen hadden gezeten. Hij zweeg en hij was er. Er waren geen woorden voor nodig. Het was alsof hij me wilde zeggen: liefde is wat je doet, niet wat je zegt. Hij keek me niet eens aan. Hij was er helemaal voor haar.
Ik weet nog dat ik het ogenschijnlijk gave lichaam aanschouwde, zo jong, zo mooi, het kon gewoonweg niet waar zijn dat dit jonge lichaam en leven vol belofte zo plotseling eindigde. Het contrast was te groot. Tijd om te verwerken of om er over te praten was er niet. Na de gedane arbeid snel een kop koffie, want het was druk en de gang zat vol met mensen met verzwikte enkels en verstuikte voeten die ook gefotografeerd wilden worden en die mopperden omdat ze zo lang moesten wachten. Na het eerste grote ongeval volgden een tweede, een derde, een negende totdat ik stopte met tellen. Het was inmiddels ‘gewoon’ geworden dat mensen zomaar uit het leven konden vertrekken. Het was ‘gewoon’ geworden dat familie verdrietig achter bleef en dat ik gepaste professionele afstand hield.
Zes jaar later deed ik de opleiding tot radiotherapeutisch laborante en bestraalden we per team zo’n 60 kankerpatiënten per dag. Een terugkerend iets: dan stond ik met de echtgenote achter de schakeltafel terwijl de man op tafel lag voor bestraling van prostaat-, blaas- of longkanker. ‘Hij is net met pensioen, we wilden eindelijk gaan genieten met zijn tweeen en nu dit’ en dan kwamen de tranen. Veelal volgde er een paar maanden of jaar later een bericht in de krant, in zo’n mooi zwart kader: na een kort of lang gevecht nemen we afscheid van…
Pas toen ik na 18 jaar gezondheidszorg in de internationale commerciële wereld ging werken, vergat ik een beetje dat stukje sterfelijkheid. Soms moesten we testen doen van onze met trots ontwikkelde software in ziekenhuizen. Als ik dan in mijn mantelpak met laptoptas op de gang zo’n bed met oud mannetje zag, geduwd door een gehaaste verpleegkundige, besefte ik dat ik die wereld verlaten had en snapte ik niet dat ik het al die jaren had kunnen opbrengen. Ik voelde de pijn van de man in het bed, of de misselijkheid. Mijn hooggevoeligheid nam toe, al had ik er toen nog geen idee van.
Toen, voorjaar 2011, kwam de dood opnieuw in mijn leven. 
Dat heb ik geweten. Ik koos voor leven en liefde, en volgde mijn hart, sprong in onmogelijke relaties, verboden liefdes, brak alles open en maakte het bespreekbaar. Maar de liefde kon niet geleefd worden. Door de liefde te volgen, brak er nog meer open: helderziendheid, heldervoelendheid, helderhorend en wetend. Sjonge. Volledig nieuwe dimensies openbaarden zich aan mij, inclusief de mogelijkheid tot tijdreizen en de ontmoeting met overledenen, om te beginnen met mijn broer. Maar vele vrienden volgden, onmogelijke liefdes, geheime aanbidders, ook zij stierven aan ziekten en vanuit de andere wereld deelden zij hun ervaringen mbt de onmogelijkheid van de liefde en samen transformeerden we oud zeer: dat van mijn clienten, mij zelf en dat van hen. We hielpen elkaar. De dood als illusie.
Het verlangen om volledig mens te kunnen zijn nam toe. Alle emoties durven en kunnen voelen, inclusief die van mijn eigen schaduw. Vorige levens dienden zich aan. Mijn God wat heb ‘ik’ allemaal gedaan in die andere levens. Bij iedere grote zielsgeliefde ontmoette ik het verleden en reisde ik door de tijd, om verloren gegane zielendelen op te halen. De onderwereld diende zich aan. Dat wat in de mensheid verborgen zit en wat we aanschouwen als fictie op tv, of als iets wat ver weg van ons gebeurt: oorlog, verkrachtingen, moord, mishandeling. Kon ik dat van mijzelf omarmen? Ja, als ik mijn hart open hou. Nee, als ik mijn hart open hou. Als mens vind ik het onacceptabel, als ziel ‘begrijp’ ik het en aanschouw ik het als een gegeven. Als ziel heb ik geen oordeel. Als mens heb ik een keuze.
Na de dood gaat het leven door en mogen overgegane zielen het leed dat zij anderen berokkend hebben, in de ogen kijken. Emoties van schuld en schaamte. Gelukkig zijn er engelen en gidsen die helpen bij deze taak. En ik mag aanschouwen in liefde, zodat de overgeërfde opgeslagen en overgedragen energie bevrijd kan worden uit het lichaam van mijn cliënten. Sommige aanvankelijk gewaardeerde collega’s vertrokken uit mijn leven. Ze konden me niet meer volgen, en raadden me aan een psychiater te bezoeken. Door hun afwijzing voelde ik alleen maar nog meer rust. Dit is wie ik nu ben, in dit leven als Leonie. Dank je voor het wijzen op mijn taak. Jouw taak voor het leven is anders dan de mijne.
Ik sta met mijn buik tegen de grote eikenboom, want ik wil niet dat hij mijn tranen ziet. Ik heb net op een onmogelijke manier gehoord dat mijn moeder, mijn echte moeder niet is. Mijn god. Dirk mag niets merken. Ik moet hem niets laten merken. Mijn hand gaat naar mijn lip, hij bloedt een beetje van de beet van Anando, die me de boodschap bracht op een nogal wrede manier. Ik kan het nauwelijks bevatten. Ik probeer het snikken te stoppen als Dirk dichterbij komt en haal diep adem.
Het boek Bethlehem, over mijn vorig leven in WO-2, komt naar verwachting eind november 2018 uit. 
Nu we richting kerst gaan, denk ik terug aan een opmerkelijke kerst van lang geleden. Ik kreeg een discussie met mijn toenmalige kersverse Turkse echtgenoot, in bijzijn van mijn ouders. Voor hem was het de grootste fout die je als echtgenote kon maken: je man in het bijzijn van je ouders afvallen. Voor mij was het niets meer dan het hebben en uiten van een andere mening. Hij was echter zo beledigd dat hij ter plekke het huis van mijn ouders verliet. Om die nacht ook niet meer terug te komen.
Jouw geliefden kunnen jou van alles spiegelen en vaak zijn we gewend de verantwoordelijkheid voor ons geluk in handen van onze partners te leggen. Maar zij kunnen nooit verantwoordelijk zijn voor wat jij te leren of te transformeren hebt. Hun taak is om jou te spiegelen. Wat heb jij te leren? Is het grenzen stellen, jezelf uitspreken, kleur durven bekennen, je plek innemen of jezelf groter of juist kleiner durven maken en daarmee de ander ruimte geven zichzelf te zijn?