Heel lang liet ik mijn hoofd bepalen wat ik deed. Zo was ik opgevoed. Als je iets wilde bereiken moest je je best doen, presteren en voldoen aan de verwachtingen van anderen. Zeer zeker de verwachtingen van de baas, de overheid en de mensen om je heen. Maar om te beginnen met de verwachtingen van mijn ouders. Hun normen en waarden werden ons als kind door de strot geduwd. Protesteren leidde tot het snoeren van mijn mond en als ik dan nog door ging, tot een klap voor mijn kop of kont. Niet dat mijn vader negatieve intenties had, integendeel. Hij wilde dat hij trots kon zijn op zijn kinderen, dat ze iets betekenden voor de maatschappij. Net zoals hij. En mijn moeder volgde hem trouw en blindelings. Zo was het indertijd, de vrouwen steunden de mannen. Zij werkten buitenshuis en de vrouwen zorgden voor het huishouden en de kinderen. Mijn vader heeft in zijn leven veel betekend voor de wereld en voor veel mensen. Zij dragen hem een warm hart toe. Daar ben ik dan weer trots op. De tijdsgeest, het trauma en alle ellende voorbij. Want onder al het gedrag dat wij als traumatisch ervaren, is het de onvoorwaardelijke liefde die ons mensen verbindt. [Lees meer…]
Jezelf verliezen en weer terugvinden
Op 8 maart 2011, op internationale vrouwendag, ontdekte ik een knobbel in mijn borst wat kanker bleek te zijn. Ik schreef er destijds over op mijn weblog en deze site. Aanvankelijk was ik ervan overtuigd dat ik zou genezen, maar toen mijn broer in diezelfde periode ook kanker bleek te hebben en binnen vier weken overleed, raakte ik in paniek. In contact met de diepe angst die ik toen voelde, zag ik dat het mijn ego was die ik zou verliezen als ik (ook) zou sterven. Door deze angst volledig te doorvoelen en door bewust te kiezen voor liefde in plaats van angst, kwam de rust terug in mij en ik belandde in de wereld van de spiritualiteit en het grote geheel.
Van mannelijk naar vrouwelijk
Een nieuwe periode brak aan: de periode van het vrouwelijke, van leven in overgave, van verbinden en vertrouwen op iets groters dan mijzelf. Mijn broer was de eerste overleden ziel met wie ik vanuit de andere wereld contact had via gedachtekracht en zo ontdekte ik het bestaan van een hele nieuwe wereld die er voor mij was. Het systemisch werken wat ik al eerder gebruikte als coach, kreeg een nieuwe dynamiek doordat ik gaven begon te ontwikkelen als helderziendheid, helderhorendheid en heldervoelendheid. Ik ontdekte dat er een heel team was die me steunde bij mijn helingswerk. [Lees meer…]
Het kinderlijk besluit
Als je als kind niet krijgt waar je naar verlangt of wat je nodig hebt, neem je soms een kinderlijk besluit. Je neemt je voor om het later anders te doen, zodat anderen de pijn niet hoeven te ervaren die jij op dat moment als kind ervaart. Met het nemen van het besluit, zet je een intentie voor de toekomst en daarmee ervaar je de kracht in jezelf en creëer je hoop voor de toekomst. Want in het nu zijn is te moeilijk.
‘Als ik later groot ben zal ik vader en moeder voor iedereen zijn en ik zal lief voor hen zijn.’
De kracht van het vrouwelijke: je hart wagenwijd openzetten en tijdreizen, terug het verleden in. Ontvangen wat zich aandient en wat gezien wil worden. Dat is wat ik vandaag in de trein heel even doe, naar aanleiding van een gesprek met een client en diens kinderlijk besluit.
Soms nemen we als kind een besluit dat een grote impact krijgt op ons leven. Het wordt dan een besluit vanuit onze ziel. In de trein nodigen mijn gidsen me uit naar het besluit vanuit mijn kindertijd te kijken. Dan zie ik het filmpje wat bij het kinderlijk besluit hoort:
Afscheid en verdriet van toen en nu
Vandaag komen verschillende verdrieten bij elkaar, zo lijkt het. Het lukt me niet om mijn tranen binnen te houden. Dus laat ik ze maar lekker stilletjes over mijn wangen glijden, hier in het restaurant van villa Vennendal. Ik ben hier alleen, om de plek te ervaren voor een werk-transformatie-weekend met stellen. Het was gepland voor dit weekend en het wordt nu ergens in de toekomst.
Crematie en terugblik
Vandaag was de crematie van mijn tante. Ze had net als ik geen kinderen en was vroeger veel in ons gezin, samen met haar man / mijn oom, en we logeerden ook vaak bij hen. Als schrijfster van de familie mocht ik haar levensloop opschrijven en voorlezen, mede aan de hand van mijn jeugdherinneringen. Het bracht me terug in de tijd en vandaag voel ik me weer een klein verdrietig meisje dat niet begrijpt hoe grote mensen met moeilijke dingen als de dood, omgaan.
Vannacht droomde ik over mijn overleden broer Jan. Dat was een hele tijd geleden en het voelde als een levensechte ontmoeting. Een overleden vriend was er ook. Hij wilde me tot iets dwingen wat ik niet wilde, en daarop trok hij me mee en liet hij me zien hoe goed hij op mensen kon schieten. Een stukje machtsvertoon. Mijn broer verliet ons op dat moment en ik werd verward wakker, me afvragend waarom ik dit juist vandaag gedroomd had.
Omgaan met gemis
Bij het voorlezen tijdens de afscheidsdienst, was er een herinnering over mijn tante die me ooit als klein meisje vroeg of ik niet bij hen wilde komen wonen, dan kon ik logeren bij mijn broers en zusjes. Mijn ouders hadden immers vijf kinderen en zij hadden er geen. Zo was het toch eerlijker verdeeld? Ik schoot ter plekke plotseling vol. Ik besloot destijds als klein meisje na twee dagen serieuze overweging, dat ik mijn broers en zussen niet zo lang wilde missen, hoe zielig ik het ook vond voor mijn tante. En op het moment dat ik het voorlas was er ineens het besef dat ik mijn broer nu al zeven jaar lang toch moet missen. Dat hij er niet meer is en dat ik hem nooit meer in levende lijve zal zien. Leven houdt blijkbaar ook in, dat ondanks welke keuze je ook maakt, je soms afscheid van elkaar moet nemen. Wat de leukste anekdote had moeten zijn werden diepe tranen van gemis. Ik had moeite om weer in mijn kracht te komen om verder te kunnen lezen.
Wond van mijn hart
Vandaag is de tweede crematie sinds het overlijden van mijn vader, nu anderhalf jaar geleden. En het is de derde keer dat ik de wond van de pijn in mijn hart weer voel van mijn polyamoreuze exgeliefde en zijn metamour, die hadden bedacht om op de avond van de crematie van mijn vader samen te willen zijn ipv mij te supporten. Mijn hart verscheurde toen hij het me zei, vlak voor dat we naar Limburg afreisden. Ik had letterlijk fysieke pijn in mijn hart en werd met een smak in de aardse realiteit gegooid en op mezelf teruggeworpen. Ademen, ademen, zei ik tegen mezelf met mijn handen op mijn hart en onderbuik, want de focus moest terug naar het afscheid van mijn vader. Ik moest immers een paar uur later voorlezen in de kerk en handen schudden van familieleden. Ik moest mezelf bij elkaar houden. Ademen, Leonie, ademen! Je kunt het zelf!
Soms is liefde niet wat het lijkt.
Nadat ik protesteerde kwam het na veel gedoe ‘toch nog goed’ en sliep ik die nacht niet alleen. Maar de scheur in mijn hart is nooit goed geheeld, zo voel ik dat vandaag weer. Want ik begrijp het nog steeds niet. Was liefde juist ook niet dat je elkaar steunt op de momenten dat je het echt nodig hebt? Ik, die zo weinig vroeg en altijd zoveel ruimte gaf. Het voelde als een verkeerde ‘beloning’.
Vorige levens en oud zeer
De tranen die ik vandaag huil, zijn ook vermengd met de tranen van toen. En hoe bizar ook, het zijn ook tranen van het gemis. Want ze zijn allebei uit mijn leven, en ik mis de momenten met hen dat ik wel die intense liefde met hen ervoer. Die waren er veel. Heel veel. Zo diep als met hen, had ik de liefde zelden ervaren. Er was ook zoveel moois geweest. Zielsgeliefden. Vorige levens. We kennen elkaar langer dan van dit leven alleen. Juist met diepe liefdes wil je samenzijn op momenten als deze, bij een aards afscheid. Althans, zo ervaar ik dat. Op zulke momenten voel ik weer hoeveel ik van hen houd. Ondanks alles.
Blijkbaar heb ik liefde en lijden ooit aan elkaar gekoppeld en wordt het tijd om dat voorgoed los te laten, bedenk ik me nu.
Want heel simpel, (zeg ik nu, bijna een jaar verder en alweer een tijd single), ik mis vandaag ook gewoon een aardse partner om mijn verdriet mee te delen, een schouder om op te rusten, een arm om me heen. Menselijke liefde. Ik ben niet alleen een eeuwige ziel die alles weet van onvoorwaardelijke liefde, ik zit ook in een 3D lichaam. Ik heb aardse behoeften en gevoelens. Die willen ook gezien, gevoeld en ervaren worden en zeker niet ontkend worden. Teruggeworpen in het verleden, door het afscheid van mijn tante. Blijkbaar wil er nog wat verdriet uit mijn lijf. Ik geef me er maar aan over.
Alleen zijn
De crematie van mijn tante confronteert me ook met mijn eigen alleen-zijn. Geen partner of geliefde. Geen kinderen die later voor me zorgen. ‘Wie zorgt er straks voor mij,’ piept een klein iel stemmetje. Ik! zegt de grote in mij glimlachend en vol vertrouwen. Het confronteert me opnieuw met oud zeer. Van het niet begrijpen hoe volwassenen omgaan met gevoelens van verdriet van verlies.
Uithuilen
Toen mijn opa begraven werd toen ik acht was, begreep ik niet hoe mensen bij de koffietafel weer konden lachen. Mijn opa was dood! De man waar ik van hield! Er was geen volwassene die mijn ingehouden tranen zag of begreep. Niemand bij wie ik uit kon huilen. En ik voelde me alleen. Heel erg alleen tussen al die grijsaards met hun bier, jonge jenever en stinkende sigaren. Dus ging ik in mijn eentje buiten spelen omdat ik de wereld niet begreep. En ik snapte ook niet dat mijn moeder boos was omdat ik niet binnen bij de mensen wilde zijn.
Jouw verhaal, mijn verhaal
Nu ben ik binnen, bij de mensen, in een warm en gezellig restaurant. Ze zitten allemaal aan hun eigen tafel, met hun eigen verhaal en hun eigen relaties. En terwijl ik dit allemaal opschrijf, mijn ‘verhaal’ met jullie deel, voel ik een klein vlammetje branden in mijn hart. Een vlammetje dat zegt dat verdriet tijdelijk is. Dat morgen alles weer anders voelt. Dat ieder mens een eigen weg heeft te gaan en dat niemand volmaakt is. Een vlammetje dat zegt dat liefde uiteindelijk heelt, ook mijn verdriet, en dat witte wijn soms erg lekker is. En dat schrijven en delen helpt. Want gedeelde smart is immers halve smart. En het vlammetje kent ook de vreugde van het liefde delen, dat soms juist dubbele vreugde geeft. Het vlammetje zegt ook dat niemand perfect is, ook ik niet en dat ik het ook niet hoef te zijn. En dat er liefde in overvloed is, om te beginnen in mijn eigen hart. En dat er altijd hulp en steun in overvloed is, zichtbaar of onzichtbaar.
Eeuwige liefde
En tot slot, deel ik een stukje over eeuwige liefde. Want de ziel van mijn oom en mijn vader waren bij mijn tante, toen we haar lichaam-in-kist achterlieten ik het crematorium. Mijn vader zweefde rechts van de kist, mijn oom en tante links. Na het overlijden van mijn oom, nu 35 jaar geleden, was er nooit meer een andere man in haar leven gekomen. Nu waren hun zielen en energie in elkaar vervlochten. Ze liet hem nooit meer los, zei ze tegen hem terwijl ze in mijn richting keek, wetende dat ik getuigde. Al een dag na haar overlijden hadden ze haar geleerd dat ze met mij via gedachtekracht kon communiceren. Mijn oom had op haar gewacht, alsof gisteren vandaag is en er nooit tijd of jaren tussen hadden gezeten. Hij zweeg en hij was er. Er waren geen woorden voor nodig. Het was alsof hij me wilde zeggen: liefde is wat je doet, niet wat je zegt. Hij keek me niet eens aan. Hij was er helemaal voor haar.
Liefde tot in de eeuwigheid, van ziel tot ziel. In het hier en nu, kussen het verleden en de toekomst elkaar in een eeuwige, tijdloze liefde.
Leven en liefde in verschillende dimensies
Al in mijn jonge carrière sloop de dood als onlosmakelijk thema in mijn leven. Als negentienjarige röntgenlaborante mocht ik fotograferen op de EHBO van het toenmalige Groot Zieken Gasthuis. Een 21 jarige verpleegkundige was op weg naar het werk aangereden. Daar lag ze op de röntgen-tafel. Kleren werden van haar afgeknipt zodat we er goed bij konden. Zowat alle armen en benen waren gebroken en ze had een grote gapende wond in haar schedel. Ze werd door een beademingsmachine in leven gehouden.
Verwerken tragisch ongeval
Ik weet nog dat ik het ogenschijnlijk gave lichaam aanschouwde, zo jong, zo mooi, het kon gewoonweg niet waar zijn dat dit jonge lichaam en leven vol belofte zo plotseling eindigde. Het contrast was te groot. Tijd om te verwerken of om er over te praten was er niet. Na de gedane arbeid snel een kop koffie, want het was druk en de gang zat vol met mensen met verzwikte enkels en verstuikte voeten die ook gefotografeerd wilden worden en die mopperden omdat ze zo lang moesten wachten. Na het eerste grote ongeval volgden een tweede, een derde, een negende totdat ik stopte met tellen. Het was inmiddels ‘gewoon’ geworden dat mensen zomaar uit het leven konden vertrekken. Het was ‘gewoon’ geworden dat familie verdrietig achter bleef en dat ik gepaste professionele afstand hield.
Kankerpatiënten bestralen
Zes jaar later deed ik de opleiding tot radiotherapeutisch laborante en bestraalden we per team zo’n 60 kankerpatiënten per dag. Een terugkerend iets: dan stond ik met de echtgenote achter de schakeltafel terwijl de man op tafel lag voor bestraling van prostaat-, blaas- of longkanker. ‘Hij is net met pensioen, we wilden eindelijk gaan genieten met zijn tweeen en nu dit’ en dan kwamen de tranen. Veelal volgde er een paar maanden of jaar later een bericht in de krant, in zo’n mooi zwart kader: na een kort of lang gevecht nemen we afscheid van…
en ik nam me voor dat ik NU wilde genieten, niet na het pensioen, en sparen voor een groot huis of dure auto wilde ik ook niet. Ik wilde vooral genieten van het leven want ik zag iedere dag hoe kostbaar het leven is en hoe het zomaar voorbij kon zijn.
Naar het bedrijfsleven
Pas toen ik na 18 jaar gezondheidszorg in de internationale commerciële wereld ging werken, vergat ik een beetje dat stukje sterfelijkheid. Soms moesten we testen doen van onze met trots ontwikkelde software in ziekenhuizen. Als ik dan in mijn mantelpak met laptoptas op de gang zo’n bed met oud mannetje zag, geduwd door een gehaaste verpleegkundige, besefte ik dat ik die wereld verlaten had en snapte ik niet dat ik het al die jaren had kunnen opbrengen. Ik voelde de pijn van de man in het bed, of de misselijkheid. Mijn hooggevoeligheid nam toe, al had ik er toen nog geen idee van.
Coach en trainer worden
Na 8 jaar werken met computers, hoofd-mannen, stress, reizen + hotels en werkdruk, begon ik in 2004 de opleiding tot coach en counselor en kwam ik ‘thuis’. De vierde carrière switch. Ik starte binnen een jaar mijn eigen bedrijf Verander je Wereld, Stephan Wik kwam op mijn pad en samen schreven we Love Unlimited, jaren later aangevuld met oefeningen, samen met Loes Koot.
Kanker en de angst voor de dood
Toen, voorjaar 2011, kwam de dood opnieuw in mijn leven. Ik kreeg zelf kanker, en mijn broer ook, alleen hij had minder geluk dan ik want binnen vier weken stierf hij aan de gevolgen van de ziekte terwijl ik nog lag bij te komen van de operatie en overwoog om chemo en hormoon therapie te weigeren omdat ik voelde dat het mij niet zou helpen. En ik weigerde, ook al raadden de artsen het me af en voelde ik de angst van mijn omgeving. Die angst ontmoette ik ook.
De angst voor de dood bleek de angst van het sterven van het ego te zijn. Volledig in paniek ervoer ik deze angst die na hem volledig in de ogen gekeken te hebben, verdween als sneeuw voor de zon. De angst voor de dood maakte plaats voor het verlangen om te leven, voluit, in liefde.
Kiezen voor liefde en leven
Dat heb ik geweten. Ik koos voor leven en liefde, en volgde mijn hart, sprong in onmogelijke relaties, verboden liefdes, brak alles open en maakte het bespreekbaar. Maar de liefde kon niet geleefd worden. Door de liefde te volgen, brak er nog meer open: helderziendheid, heldervoelendheid, helderhorend en wetend. Sjonge. Volledig nieuwe dimensies openbaarden zich aan mij, inclusief de mogelijkheid tot tijdreizen en de ontmoeting met overledenen, om te beginnen met mijn broer. Maar vele vrienden volgden, onmogelijke liefdes, geheime aanbidders, ook zij stierven aan ziekten en vanuit de andere wereld deelden zij hun ervaringen mbt de onmogelijkheid van de liefde en samen transformeerden we oud zeer: dat van mijn clienten, mij zelf en dat van hen. We hielpen elkaar. De dood als illusie.
Volledig Mens Zijn
Het verlangen om volledig mens te kunnen zijn nam toe. Alle emoties durven en kunnen voelen, inclusief die van mijn eigen schaduw. Vorige levens dienden zich aan. Mijn God wat heb ‘ik’ allemaal gedaan in die andere levens. Bij iedere grote zielsgeliefde ontmoette ik het verleden en reisde ik door de tijd, om verloren gegane zielendelen op te halen. De onderwereld diende zich aan. Dat wat in de mensheid verborgen zit en wat we aanschouwen als fictie op tv, of als iets wat ver weg van ons gebeurt: oorlog, verkrachtingen, moord, mishandeling. Kon ik dat van mijzelf omarmen? Ja, als ik mijn hart open hou. Nee, als ik mijn hart open hou. Als mens vind ik het onacceptabel, als ziel ‘begrijp’ ik het en aanschouw ik het als een gegeven. Als ziel heb ik geen oordeel. Als mens heb ik een keuze.
Andere wereld
Na de dood gaat het leven door en mogen overgegane zielen het leed dat zij anderen berokkend hebben, in de ogen kijken. Emoties van schuld en schaamte. Gelukkig zijn er engelen en gidsen die helpen bij deze taak. En ik mag aanschouwen in liefde, zodat de overgeërfde opgeslagen en overgedragen energie bevrijd kan worden uit het lichaam van mijn cliënten. Sommige aanvankelijk gewaardeerde collega’s vertrokken uit mijn leven. Ze konden me niet meer volgen, en raadden me aan een psychiater te bezoeken. Door hun afwijzing voelde ik alleen maar nog meer rust. Dit is wie ik nu ben, in dit leven als Leonie. Dank je voor het wijzen op mijn taak. Jouw taak voor het leven is anders dan de mijne.
De dood is en blijft onlosmakelijk verbonden met mijn leven. Nu is er geen gepaste afstand meer tussen mij en de mensen waar ik mee werk. Ik ben jou en jij bent een andere mij. Ik voel jou en mijn hart is open. Ik gun mezelf tijd voor meer dan een kop koffie en ik bepaal mijn eigen grenzen en geef mezelf wat ik nodig heb om bij te komen van een sessie. Pas als ik mezelf alles kan geven, kan ik er ook weer zijn voor jou.
Liefde voor mij en liefde voor jou. Namaste.
Chambre D’amour – erotiek in mijn vorig leven van WO-2
In contact met zielsgeliefden in het huidige leven, komen soms herinneringen vrij van mijn vorig leven in de tweede wereldoorlog. Bijna negen jaar ben ik nu bezig met het terughalen van deze herinneringen, om deze periode in dit jaar af te sluiten. Er is veel trauma op zielsniveau van de oorlog in mij dat in dit leven geheeld wil worden. Ongehuilde tranen en onverwerkte heftige emoties. In dit leven worden emoties van toen onbewust geprojecteerd op situaties met geliefden in het nu, om ze alsnog te kunnen ervaren. We zijn zoveel meer verbonden dan we kunnen denken.
Mijn ervaringen over vorige levens en de onbewuste invloed op liefdesrelaties in dit leven beschrijf ik in mijn boek ‘Bethlehem’. Vanavond tijdens de schrijfretraite met Geert Kimpen, zal ik deze scene geheel in stijl voordragen aan de overige schrijvers.
‘Lieverd, waar heb je je verstopt? Waar zit je?’
De stem van Dirk komt dichterbij.
Ik sta met mijn buik tegen de grote eikenboom, want ik wil niet dat hij mijn tranen ziet. Ik heb net op een onmogelijke manier gehoord dat mijn moeder, mijn echte moeder niet is. Mijn god. Dirk mag niets merken. Ik moet hem niets laten merken. Mijn hand gaat naar mijn lip, hij bloedt een beetje van de beet van Anando, die me de boodschap bracht op een nogal wrede manier. Ik kan het nauwelijks bevatten. Ik probeer het snikken te stoppen als Dirk dichterbij komt en haal diep adem.
‘Liefje, wat heerlijk om bij je te zijn. Eindelijk!’ Hij slaat zijn armen om mijn middel en duwt mijn lange haren opzij en fluistert iets liefs in mijn oor. Ik voel dat ik ontspan. Ik hoor hem opgewonden hijgen in mijn oor en ik voel zijn stijve geslacht tegen mijn billen. Hij knoopt de witte paarlemoeren knoopjes van mijn jurk open en haalt mijn warme volle borsten uit mijn bustehouder. Ze vallen bereidwillig in de kommetjes van zijn handen. Hij houdt ze een paar seconden vast alsof hij ze wil eren, voordat hij een diepe zucht slaakt. Ik protesteer niet en hij gromt in mijn oor van opwinding. Heel even knijpt hij zachtjes in mijn tepels, en streelt ze dan weer alsof hij er spijt van heeft.
Angst en opwinding
Een golf van begeerte schiet omhoog en ik spreid geheel vanzelf mijn benen. Hij trekt mijn slipje naar beneden, zo onder mijn rok. Ik voel zijn vingers mijn natte lippen beroeren. Ze zwellen als vanzelf en de energie schiet naar mijn hoofd, zo mijn kruin uit. Ik ben te verward en voel me duizelig worden. Angst vermengt zich met opwinding. Het is te groots. Ik wil vergeten, alles! Ik hoor hem rommelen aan zijn broek. Op het volgende moment voel ik hoe hij in me glijdt. Zijn stevige penis vult zich in mijn strakke vagina. Het is goddelijk en allesoverheersend. Het mag niet, het kan niet dat ik dit doe.
Innerlijke verlamming
Ik ben van binnen verlamd. Mijn lichaam neemt geheel autonoom de regie over en ik heb niets meer te zeggen. Ik kreun zachtjes en adem zwaar, net als hij. Hij steekt zijn vinger in mijn mond en ik proef het zout van zijn huid vermengd met tabak. Het maakt mijn hoofd leeg en ik zuig aan zijn vinger als een hongerige baby. Voorzichtig, aanvankelijk nauwelijks bewegend is hij in me, maar dan vanuit het niets begint hij te stoten. Hij slaakt vreugdekreetjes, eindelijk is hij in me! Ik kan aan niets anders meer denken. Mijn God, hij is in me, hier in het bijzijn van zoveel mensen! Niemand die ons kan zien, de stam van de eikenboom is dik genoeg. Of toch wel? Ik voel de blik van Tante in de verte, alsof ze zo door de boom heen kan kijken. Tante of moeder? Mijn onderbuik gloeit, mijn vagina klopt wild en mijn hoofd strijd met mijn opwinding. Het mag niet!
‘Ik wist het wel, Maria, jij wilt het ook,’ fluistert Dirk en hij verhoogt het tempo. ‘We gaan trouwen, lieverd. Ik neem je mee, we reizen overal naar toe, over land, over zee…’ De golven van de Afrikaanse zee beuken op het strand, ik hoor ze kletterend stuk vallen tegen mijn naakte billen.
Loze beloften
Het zijn loze beloften, registreer ik als Leonie, want ik weet hoe ons leven destijds is afgelopen. De teleurstelling van de onvervulde belofte ken ik ook van dit leven. Ik hou van je, maar ik wil mijn leven niet met je delen, bla bla. Ik wil het allemaal niet meer zien, niet meer horen en al helemaal niet meer ervaren. Ik trek me terug van de boom, weg van die oude herinneringen, maar mijn vriendin zegt me dat ik te snel ben en ze stuurt me terug het verleden in.
Ik luister gedwee want ik weet dat ze gelijk heeft. Opnieuw sluit ik mijn ogen en weer hoor ik de rauwe stem van Dirk. Hij wil met me op huwelijksreis naar Zanzibar. Zijn vader heeft er een plantage en de stranden moeten er zo mooi wit zijn… Hij houdt van me, kreunt hij als hij in me klaar komt. Ik voel het schokken van zijn penis in mijn vagina. Met het zaad dat hij in me spuit, ontwaakt er een golf van paniek in mij. Mijn god, hij zal me toch niet nu al zwanger maken?
En op dat moment besef ik als Leonie: oh my god, hier ben ik bevrucht, hier ben ik als Maria zwanger geraakt van een tweeling… Ik ruk me opnieuw los van het verleden als deze waarheid tot me doordringt en hijgend draai ik me om, zodat ik weer met mijn rug tegen de boom in het heden sta. In dit leven heb ik geen kinderen. In het leven als Maria raakte ik zwanger van de man waarvan ik dacht dat hij van me hield. Ik huil alsnog de ingehouden tranen van het verre verleden en laat me troosten door mijn vriendinnen. De misselijkheid ebt zachtjes weg.
Het boek Bethlehem, over mijn vorig leven in WO-2, komt naar verwachting eind november 2018 uit.
Heb jij ook ervaringen met een vorige leven in de tweede wereldoorlog, of kamp je op een andere manier met trauma van de oorlog uit je verleden? Wil je virtueel meereizen? In de Facebookgroep Atlantica deel ik mijn ervaringen.
Liefde is loslaten – kerst als nachtmerrie
Nu we richting kerst gaan, denk ik terug aan een opmerkelijke kerst van lang geleden. Ik kreeg een discussie met mijn toenmalige kersverse Turkse echtgenoot, in bijzijn van mijn ouders. Voor hem was het de grootste fout die je als echtgenote kon maken: je man in het bijzijn van je ouders afvallen. Voor mij was het niets meer dan het hebben en uiten van een andere mening. Hij was echter zo beledigd dat hij ter plekke het huis van mijn ouders verliet. Om die nacht ook niet meer terug te komen.
Kerst als nachtmerrie
Dat wat een bijzondere kennismaking had moeten zijn met een eeuwenoude feestelijke Christelijke traditie, eindigde zo voor ons allebei in een nachtmerrie. Die nacht deed ik geen oog dicht. Hij was vertrokken, zonder auto. Op eerste kerstdag reden er savonds geen bussen en het dorp van mijn ouders had geen hotel. Waar kon hij zijn? Ik huilde tranen met tuiten en in mijn buik zat een grote dikke knoop. [Lees meer…]
Tweelingzielhereniging! – Samenwonen met de andere kant van jezelf
6 juni 2013
Vandaag is het de vierde dag van de tweelingzielhereniging met mijn Amerikaanse tweelingzielenzus / tweelingstraal Celeste Brianne Satie die nu bij me logeert. Het zijn wonderlijke dagen want het voelt alsof ik met de andere kant van mezelf samenwoon en de hele dag met een soort dubbelganger van mezelf praat en leef. Zo gewoon. Zo anders maar zo vertrouwd. Zo bijzonder. Zo vreugdevol en rijk. Zo…… sja. Eigenlijk zijn er geen woorden voor. Eindeloos geluk dat stroomt uit een grenzeloos hart. Zoiets? You tell me!
Ontmoeting van ziel tot ziel
Toen ze afgelopen maandag bij me aanbelde, was het alsof ik haar gisteren nog gezien had, in plaats van vier jaar geleden. Onze ontmoeting destijds sloeg in als een bom. Toen ik in haar ogen keek was het alsof er een bliksem in sloeg, maar dan de diepte in. Een gevoel van eindeloze liefde. Een gevoel van Thuiskomen. Een gevoel van verwachtingsloosheid en een onvoorwaardelijke liefde die voor mij ongekend was. Na dat weekend in 2009 veranderde mijn leven volledig. De ene na de andere spirituele gebeurtenis vond plaats en ik ontmoette verschillende andere tweelingzielen en zielsverwanten die mij verder hielpen op mijn reis.
Reïncarnatie? Huh?
Begin 2012 ontdekte ik tijdens een regressie dat ik de reincarnatie was van [Lees meer…]
Afscheid van onmacht – het effect van #metoo in mij
Gevoelens onderdrukken en onmacht uitleven
Praten over gevoelens, dat deden mijn ouders niet. Dus ook niet met ons. Wat ze wel deden, was met stemverheffing praten, boos worden, elkaar de schuld geven en verwijten maken en als dat niet hielp: slaan. Ze sloegen elkaar niet maar ons als kind wel. In mijn tienertijd kon ik voelen dat het vanuit onmacht was, van het niet kunnen winnen met de woorden, het niet kunnen uitleggen wat de gevoelens en emoties waren. Laat staan het verwoorden van het verlangen op een liefdevolle manier. Op mijn vijftiende stopte het slaan, nadat ik was weggelopen. Mijn protest werd eindelijk begrepen.
#metoo
Als zevenjarig meisje werd ik in het bos door een groep jongens van mijn klas aangerand. Ze wilden weten hoe een bloot onderlijf bij meisjes eruit zag. Ik moest doen wat ze zeiden, er werd gedreigd met geweld en nog erger: met martelen. Een klap voor mijn kop of een tik tegen mijn billen kende ik van mijn vader, maar de dreiging ‘als je niet doet wat we zeggen, zagen we je vingers er heel langzaam af,’ deed het hem. De angst won. Ik luisterde gewillig en deed mijn broekje uit. [Lees meer…]
Geweld en emoties – afscheid van mijn vader
Vorig jaar op deze dag, zat ik in de hospice bij mijn vader, wakend en wachtend op zijn dood. Opnieuw komen de herinneringen naar boven. De impact van het gebruik van geweld op mijn leven.
Geweld ontvangen als kind
In mijn jeugd werd ik als kind regelmatig geslagen. Door mijn ouders maar ook door de onderwijzers op de lagere school. Drie van de vijf schuwden niet om geweld te gebruiken: een draai om je oren, een klap tegen je kop, knijpen in je nek totdat je kromp, slaan met een lineaal op vingers. Niet al het geweld ondervond ik, maar ik was er wel getuige van. De spanning in mijn buik bij het zien van geweld en machtsmisbruik door de volwassenen onderwijzers op de kinderen van mijn klas, voel ik nu nog. De draai om mijn oren door de juf van de tweede klas was genoeg om te proberen voor altijd lief en braaf te zijn op school, en een goede leerling. [Lees meer…]
- 1
- 2
- 3
- …
- 11
- Volgende pagina »