Het was een boeiend proces, het schrijven van dit artikel met als titel ‘niertransplantantie in het licht van de ziel’. Het was in een periode dat het rustig was in mijn praktijk, dat mijn goede vriend Petro van Engelen me vroeg te helpen zijn verhaal over de opstelling van zijn niertransplantaties, wereldkundig te maken. Vol enthousiasme begonnen we er aan.
De hele dag zaten we samen op de bank te praten en te schrijven. Mijn gidsen gaven ook nog hun aandeel. Toen volgden er meelezers die ons lieten weten of het leesbaar was en ook zijn opsteller en therapeut Inge Land, liet haar licht op het artikel schijnen. Zo is het heel mooi geworden en nu is het de tijd om Petro’s bijzondere verhaal vol trots met jullie te delen.
Cijfers vertellen dat er in Nederland jaarlijks 150 nierpatiënten overlijden terwijl ze wachten op een donornier. Veertig procent van onze bevolking staat op dit moment geregistreerd in het donorregister; slechts 24% geeft toestemming voor donatie. De grote meerderheid van de Nederlanders staat echter positief tegenover orgaandonatie. In juli 2020 wordt het donorschap geautomatiseerd.
Toch twijfelen steeds meer mensen over donorschap. Er is angst voor een te snelle verwijdering van de organen, terwijl de patiënt nog niet echt dood is.
Door nabestaanden moet snel een moeilijke keuze worden gemaakt, terwijl zij nog in shock en rouw zijn. De veronderstelling leeft bij sommige mensen dat hun ziel niet volledig naar het licht zal kunnen, als zij een orgaan ter beschikking stellen. Een intensieve overweging vindt plaats: kies je voor de liefde voor jezelf, voor jouw lichaam en ziel, of kies je voor naastenliefde? Dit artikel geeft inzichten vanuit het oogpunt van de ziel, van en voor alle betrokkenen.
‘Je kunt met je gedachten rotsen splijten, als je dat wilt,’ zegt Zarinda tegen Aratuscha. Ze zitten tegenover elkaar in kleermakerszit, terwijl Zarinda met kleurige oranje verf twee harten tekent op haar gezicht.
Gisteren had ik een bijzondere ontmoeting met een man die bezig is met het maken van een drum van een leeuwenhuid. Hij had twee stukken geklit haar uit zijn manen geknipt die ik mocht meenemen. De energie van dankbaarheid, verbonden met de energie van de leeuw, maakte veel los. Of beter gezegd, bracht iets in mij in balans. Toen ik beide stukken haar in mijn handen had, voelde ik het verschil tussen rechts en links. In de linker kant van mijn lichaam vloog hoog, het universum in en mijn rechter kant bleef op aarde. Na verloop van tijd voelde ik de linker kant op mijn rug richting mijn hart lopen, als een vleugel die me omarmde. De energie was ingedaald. Tijd om naar huis te gaan.
Ik weet dat ik met mijn licht, het donker bij anderen kan wegnemen, door te tijdreizen, mijn hart