In 2011 ontving ik een prachtige openhartige brief van Mark. We volgden elkaar op Twitter en hij schreef me over de impact van een gastartikel dat hij las op mijn site. Zijn reactie en ervaringen, mocht ik met zijn toestemming, delen op mijn site. 

Door Mark (geschreven in 2011)

Het is twee dagen voor Valentijnsdag en er druppelen wat tranen over mijn wang als ik de woorden lees “Ik ben een minnaar, op zoek naar minnaars. Ik ben van Een en van velen. Ik houd daarvan. Ik zoek speelgenoten, vrije geesten. Ik zoek hun bescherming en bied mijn bescherming aan.” Deze zinnen zijn me op ons eigen afgeschermde blog gegeven door de vrouw op wie ik verliefd ben geworden die dit weer las op liefdedelen.nl. Zij is getrouwd en weet eigenlijk al haar hele leven dat ze polyamorisch is, maar durft dat pas sinds kort ook echt te erkennen. Wij hebben elkaar jaren geleden een keer leren kennen toen ik een workshop Creatief Denken gaf. Ik vond haar toen al leuk maar zat zelf nog midden in een monogame relatie en zij voerde met enige trots haar dubbele getrouwde naam. Wrong, time, wrong place en het leven ging verder.

Serieel monogaam

Terugkijkend in de tijdlijn van mijn liefdes ben ik altijd wat je tegenwoordig serieel monogaam noemt geweest. Getrouwd geweest, samengewoond, mooie LAT-relaties en zelfs een uitstapje naar de herenliefde. En altijd met het gevoel dat het geweldig was om verliefd te zijn, nooit jaloers geweest op de mannen van de getrouwde vrouwen waar ik mee ging en zelfs altijd een dubbel gevoel gehad als ze aangaven te willen scheiden van hun partner. De liefde hoefde dan niet meer in het geheim en kon vol worden uitgeleefd maar het echte geluk was altijd van korte duur. Ik vind het heerlijk om er voor iemand te zijn maar van samen op de bank naar de televisie kijken, ben ik nooit gelukkig geworden.

Houden van is geweldig en ik heb geen interesse in one-night-stands of ultrakorte romances maar om als man en vrouw door het leven te gaan; het heeft nooit goed gevoeld. Ik hou van intimiteit maar weet ook dat ie in een gewone relatie na verloop van tijd wordt overschaduwd door de gewone dingen van alledag.

Houden van meer vrouwen

Dat ik van twee of meer vrouwen kon houden, wist ik wel maar ik kon daar nooit een vorm voor vinden die bij me paste. De enige keer dat ik zelf overspel pleegde voelde als verraad want ondanks dat ik geen geloof aanhang, zitten Luther en Calvijn toch ingebakken in de klei waar ik ooit uit ben getrokken. Mede daarom was ik misschien ook wel boos toen ik me realiseerde dat mijn vorige vriendin het weliswaar had uitgemaakt maar dat we elkaar toch nog regelmatig bleven zien om een leuke avond en nacht met elkaar te hebben. Waar ik dat als haar geheime minnaar geweldig had gevonden, voelde ik me nu een ingehuurde kracht voor de momenten dat zij tijd voor me wilde vrijmaken.

Maar ik moest ook iets anders erkennen. Ondanks mijn wrevel en gemopper was het nog steeds heerlijk om bij haar te zijn, vol passie te vrijen maar ook intieme gesprekken te hebben die je alleen maar voert als je een innige band met elkaar hebt. Dat ze er niet altijd was voelde ook als een opluchting. Geen moeilijke beslissingen over de toekomst, niet het gezeur van de dagelijkse gang van zaken. Het zijn van ‘slechts’ haar minnaar voelde passend als nooit tevoren.

Liefde delen via internet

Die openbaring en het zo vermelden in mijn profiel op Twitter deed de dame van de workshop, die mij digitaal al die tijd was blijven volgen, besluiten weer contact met mij op te nemen en binnen een paar dagen schreven we dagelijks aan elkaar op een weblog dat alleen maar door ons tweeën is te bekijken. Een experiment in polyamorie, noemde ik het alsof we een wetenschappelijk, theoretisch onderzoek aan het doen waren maar al na een paar dagen begonnen de vonken via de geschreven woorden over te schieten. “Er is slechts een kus nodig om verliefd op je te worden,” schreef ik optimistisch maar als ze me stiekem vanaf het schoolplein belde of een SMS stuurde, maakte mijn hart een sprongetje van geluk en droomde ik ervan haar innig in mijn armen te houden. Die verliefdheid was allang een feit, we hadden er alleen nog geen gevolg aan gegeven.

Tussen twee geliefden door

“Dit weekeinde is mijn minnares bij me,” schreef ik op ons blog. “Geniet lekker van je gezin en ik zal je niet schrijven omdat heel mijn ziel en zaligheid even wordt overgenomen door die andere vrouw in mijn leven,” om vervolgens tot mijn eigen verbazing de knop ook echt om te zetten. Mijn hart maakte dan ook een sprongetje van vreugde op het moment dat mijn minnares de deur binnenstapte en hoewel we het met veel plezier over onze dates hadden en ook de workshopdame in de gesprekken voorbij kwam, zaten de twee verliefdheden elkaar nergens in de weg. Zelfs toen zij de deur weer uitstapte en naar haar eigen huis ging, had ik ook geen enkele haast om te kijken of mijn virtuele geliefde iets liefs had geschreven. Pas tegen de avond hadden we online weer even contact met elkaar en dat voelde gewoon fijn en nog steeds verliefd. De knop was blijkbaar weer zonder problemen en heel ontspannen teruggezet.

Ik hou van jou

Ondanks dat de woorden op ons weblog steeds hijgender van toon werden en de eerste ik hou van jou’s over het scherm vlogen, hadden we elkaar nog steeds niet gezien. Onder het mom van een zakelijke afspraak ging dat nu toch gebeuren. Met vlinders in mijn buik rij ik naar onze eerste lunchafspraak en besluit in een dolle bui gelijk met champagne te beginnen. Haar handen trillen als ze het glas pakt en proost op het goede leven. De kus was al op de wang en niet op de mond en ik zie de tweestrijd in haar ogen. Een dubbelleven wil ze niet leiden had ze al geschreven en openheid van zaken naar haar man kan ze nog niet geven.

Het werd een wat onhandige middag met een wandeling door het bos waarbij ik niet verder kwam dan het strelen van haar rug over drie lagen kleding en soms even elkaars hand vasthouden. Ik verlangde naar haar terwijl zij alle moeite deed om haar eigen verlangen onder de deksel te houden. We wisten beide dat slechts één kus de hele boel kon laten ontbranden als een lucifer in een loods vol vuurwerk. Pas veilig achter onze schermen die avond voelde we weer de vrijheid om onze gevoelens voor elkaar te uiten.

Brandend verlangen

De volgende dag drink ik een borrel en praat ik bij met een zakelijk contact. De afspraak is om professionele redenen maar uiteindelijk praten we vooral over gewone dingen. Ik vind haar leuk en voel ook wel dat dit mogelijk wederzijds is. Als we buiten staan te roken heb ik een enorme behoefte om een arm om haar heen te slaan maar besluit dat dit misschien niet passend is. Ik heb haar ook verteld dat ik vooral een minnaar ben en geen potentiële vaste relatie in de traditionele zin des woords zoek. Zeker weten doe ik het niet maar door mijn openhartigheid kan ze de overschietende vonken die ik af en toe toch bespeur wanneer we elkaar aankijken geen plaats geven. De omarming is warm als we op het parkeerterrein afscheid nemen. ’s Avonds laat mail ik haar dat ik het leuk zou vinden als ze eens een avond langskwam en dat het logeerbed klaar staat.

Op de donkere snelweg terug denk ik met warme gevoelens aan de vrouwen van de afgelopen dagen. Ze zijn allemaal op hun eigen unieke manier bijzonder leuk en met allen kan ik een geweldige relatie hebben omdat mijn hart oprecht sneller van ze gaat kloppen. Dit is fijn, zo moet polyamorie voor mij voelen. Ik wil geen keuzes meer maken. Er is liefde en aandacht genoeg om te verdelen.

Rupsje nooitgenoeg

Op ons blog schrijf ik de volgende dag over mijn ervaringen. Dit is tenslotte opgezet om onze gevoelens rond polyamorie bij onszelf en bij elkaar te onderzoeken. Ik schrijf ook dat me soms wel een onbestemd gevoel overvalt. Drie vrouwen en eigenlijk ook nog een vierde die ik wel erg leuk vindt. Ik lijk wel een Rupsje Nooitgenoeg. Dat één vrouw te weinig is voor een minnaar mag helder zijn, dit lijkt echter verdomme wel of ik een verzameling aan het aanleggen ben. Komt dit uit mijn hart of speelt het ego hier parten die wil aantonen dat je op je vijfenveertigste in staat bent een harem a la Anton Heyboer aan te leggen? Als antwoord op deze vraag schrijft mijn lief de woorden van het gastartikel* over en mijn gemoed schiet even vol van herkenning. Het is niet mijn ego dat spreekt, het is mijn zijn.

De avond voor Valentijn. Ik krijg een verschrikte SMS dat dit allemaal wel erg heftig is geworden en ik lees op ons blog dat ze bijna gek wordt van verlangen. De deksel die ze er tot nu toe op heeft kunnen houden, staat op het punt er met een grote knal af te schieten. Ik lees in haar woorden dat ze bang is een grens over te gaan die ze absoluut niet wil passeren. Vreemdgaan is voor haar geen optie en ze is nog niet in staat haar man te vertellen dat ze niet alleen van hem houdt en hem niet kwijt wil raken, maar ook verliefd is op een andere man die hele andere behoeftes in haar losmaakt.

Bewust kiezen

Halverwege de avond schrijft ze dat we er mee moeten stoppen. Dat ze in een wilde rivier is belandt waarvan ze bang is door onder gezogen te worden. Dat we onze verliefdheid nog niet hebben geconsumeerd maakt voor haar dat er nog een weg terug is. Toen ze jong was, is ze die grens wél overgegaan en dat leidde destijds tot een diepe depressie. Verdrietig neem ik daarom afscheid van haar maar heb er op dit moment vrede mee.

Dit hoort er ook bij. Als minnaar neem je namelijk alleen de ruimte die jouw geliefde je geeft.

*Dit gastartikel is op verzoek van de schrijfster van de site verwijderd.  Na vernieuwd inzicht kon ze zich niet meer kon vinden in wat ze eerder zo vol vuur geschreven had. Het enige dat nooit verandert, is dat alles verandert en dat we als mens voortdurend in beweging zijn in een spiraal van liefdeservaringen.