Als je als kind niet krijgt waar je naar verlangt of wat je nodig hebt, neem je soms een kinderlijk besluit. Je neemt je voor om het later anders te doen, zodat anderen de pijn niet hoeven te ervaren die jij op dat moment als kind ervaart. Met het nemen van het besluit, zet je een intentie voor de toekomst en daarmee ervaar je de kracht in jezelf en creëer je hoop voor de toekomst. Want in het nu zijn is te moeilijk.
‘Als ik later groot ben zal ik vader en moeder voor iedereen zijn en ik zal lief voor hen zijn.’
De kracht van het vrouwelijke: je hart wagenwijd openzetten en tijdreizen, terug het verleden in. Ontvangen wat zich aandient en wat gezien wil worden. Dat is wat ik vandaag in de trein heel even doe, naar aanleiding van een gesprek met een client en diens kinderlijk besluit.
Soms nemen we als kind een besluit dat een grote impact krijgt op ons leven. Het wordt dan een besluit vanuit onze ziel. In de trein nodigen mijn gidsen me uit naar het besluit vanuit mijn kindertijd te kijken. Dan zie ik het filmpje wat bij het kinderlijk besluit hoort:
De afwezige vader
Mijn vader komt thuis, kust mijn moeder plichtsgetrouw die in de keuken achter het fornuis staat te koken. Ik zit in de op de bank in te kamer te spelen met mijn zusjes en broers. We maken teveel lawaai over welk speelgoed van wie is en wie er mee mag spelen. Mijn vader is achter de grote tafel gaan zitten, en pakt zijn zwarte leren tas met papieren. Nog even wat schrijfwerk afmaken. Hij pakt zijn pen en schrijfblok. Zijn duim en vingers steunen zijn voorhoofd, met strijkende bewegingen gaan zijn vingers langs zijn rimpels. Zijn rechterhand schrijft met krachtige bewegingen. Ons als kinderen negeert hij compleet. We maken steeds meer kabaal en vader wordt het gekibbel beu: ‘hup, de kamer uit, ga maar naar moeke, naar de keuken.’ Hij trekt ons van de bank en van de grond af. Met een ferm gebaar sluit hij de kamerdeur. Zo kan hij nog snel even afmaken waar hij mee bezig was.
De niet beschikbare moeder
Maar moeke wil ons ook niet hebben. Ze is druk bezig met het schillen van de groenten voor het avondeten. We moeten naar buiten. Vijf minuten maar want dan is het eten klaar. Wel op de stoep blijven! Bedremmeld ga ik naar buiten. Vijf minuten is lang voor een kind van vier. De anderen rennen naar de voortuin, ik blijf achter op de stoep. Leren luisteren en lief zijn had ik eerder geleerd, nadat ik kennis had gemaakt met de harde hand van mijn vader. Ik staar naar de donkergrijze tegels en loop zachtjes van de ene tegel naar de andere. Ik zorg ervoor dat mijn voeten binnen de randen blijven. ‘Later als ik groot ben, zal ik vader en moeder voor iedereen zijn en ik zal lief voor hen zijn.’
De ouder zijn voor jouw ouders
Als ouders er niet kunnen zijn voor hun kinderen, nemen de kinderen vanuit hun onvoorwaardelijke liefde, de zorgende oudertaak over. Ze doen alles om hun ouders te kunnen ontzien, gaan hun best doen, aanpassen of zorgen voor. Ze trekken zich terug in een hoekje, zodat de ouders geen last van hen hebben. Ze kruipen onder de tafel zodat ze onzichtbaar zijn, want de pijn van niet gezien of gehoord worden, is te pijnlijk voor het kind. Parentificatie, de verstrikking tussen de rol van ouder en kind, wordt vaak zichtbaar in de relatie in het hier en nu. We gaan zorgen voor onze partner, beschermen hem of haar, of ontlopen confrontaties uit angst voor (emotioneel) geweld. We nemen onze partner niet serieus in zijn of haar kracht en durven niet eerlijk te zijn over onze behoeften en verlangens. Wat als je weer afgewezen wordt?
Het verlangen naar onvoorwaardelijke liefde
Het verlangen naar onvoorwaardelijke liefde huist in ieder mens. We willen allemaal volop aandacht, liefde en genegenheid. Wie te vaak een afwezige vader heeft ontmoet, en een niet beschikbare moeder, zal later op zoek gaan naar partners die hen alsnog die liefde geven. Partners die onvoorwaardelijk van ons zullen houden en uiteraard doen we dat ook van hen. We slikken onze mening in omdat we de ander niet willen kwetsen of omdat we de ander zijn of haar gelijk gunnen. We zeggen niets wat de ander kan irriteren of we slikken de irritatie en de boosheid van de ander, omdat we het hen of haar niet nog moeilijker willen maken, want hij of zij heeft het al zo zwaar. We negeren daarbij onze eigen verlangens en behoeften en passen ons aan, net zoals vroeger. We zetten ons hart open naar de buitenwereld.
Eigen verantwoordelijkheid
De tijd is gekomen dat we verantwoordelijkheid nemen voor onszelf, onze behoeften aan elkaar kenbaar maken en erop vertrouwen dat de ander net als jij ook een volwassene in zich heeft die zichzelf en het leven voluit kan omarmen als jij hen die gelegenheid geeft. Durf oprecht mens te zijn. Durf te voelen wat er nu in je leeft. Omarm alle emoties die in jou leven. Durf te zeggen als iets je spijt. Durf uit te spreken waar jouw grenzen liggen, zonder de ander weg te sturen. Durf te luisteren met een open hart. Naar jezelf, en naar de ander. Ga met elkaar in gesprek, met aandacht voor de verschillen, zoekend naar de brug die liefde heet.
Wie het kinderlijke besluit heeft ontmoet wat geleid heeft tot jouw innerlijke houding naar de buitenwereld, kan nu vanuit de volwassenheid een nieuw besluit nemen. We hoeven niet meer hetzelfde te doen. We hoeven alleen maar open en nieuwsgierig te zijn naar wat er nu werkelijk in ons leeft. Welke partner wil je zijn? En voor jezelf?
Ben jij je bewust van jouw kinderlijk besluit en de invloed ervan op jouw relatie en manier van relateren? Misschien is een Relatie Intensive iets voor jou. Samen onderzoeken we wat jou tegenhoudt je volwassen ik in te zetten en de innerlijke ouder te zijn voor jouw innerlijk kind.
Bel 06-45550680 voor een afspraak (kantooruren) of mail me.
Vandaag was de crematie van mijn tante. Ze had net als ik geen kinderen en was vroeger veel in ons gezin, samen met haar man / mijn oom, en we logeerden ook vaak bij hen. Als schrijfster van de familie mocht ik haar levensloop opschrijven en voorlezen, mede aan de hand van mijn jeugdherinneringen. Het bracht me terug in de tijd en vandaag voel ik me weer een klein verdrietig meisje dat niet begrijpt hoe grote mensen met moeilijke dingen als de dood, omgaan.
Vandaag is de tweede crematie sinds het overlijden van mijn vader, nu anderhalf jaar geleden. En het is de derde keer dat ik de wond van de pijn in mijn hart weer voel van mijn polyamoreuze exgeliefde en zijn metamour, die hadden bedacht om op de avond van de crematie van mijn vader samen te willen zijn ipv mij te supporten. Mijn hart verscheurde toen hij het me zei, vlak voor dat we naar Limburg afreisden. Ik had letterlijk fysieke pijn in mijn hart en werd met een smak in de aardse realiteit gegooid en op mezelf teruggeworpen. Ademen, ademen, zei ik tegen mezelf met mijn handen op mijn hart en onderbuik, want de focus moest terug naar het afscheid van mijn vader. Ik moest immers een paar uur later voorlezen in de kerk en handen schudden van familieleden. Ik moest mezelf bij elkaar houden. Ademen, Leonie, ademen! Je kunt het zelf!
Nu ben ik binnen, bij de mensen, in een warm en gezellig restaurant. Ze zitten allemaal aan hun eigen tafel, met hun eigen verhaal en hun eigen relaties. En terwijl ik dit allemaal opschrijf, mijn ‘verhaal’ met jullie deel, voel ik een klein vlammetje branden in mijn hart. Een vlammetje dat zegt dat verdriet tijdelijk is. Dat morgen alles weer anders voelt. Dat ieder mens een eigen weg heeft te gaan en dat niemand volmaakt is. Een vlammetje dat zegt dat liefde uiteindelijk heelt, ook mijn verdriet, en dat witte wijn soms erg lekker is. En dat schrijven en delen helpt. Want gedeelde smart is immers halve smart. En het vlammetje kent ook de vreugde van het liefde delen, dat soms juist dubbele vreugde geeft. Het vlammetje zegt ook dat niemand perfect is, ook ik niet en dat ik het ook niet hoef te zijn. En dat er liefde in overvloed is, om te beginnen in mijn eigen hart. En dat er altijd hulp en steun in overvloed is, zichtbaar of onzichtbaar.
En tot slot, deel ik een stukje over eeuwige liefde. Want de ziel van mijn oom en mijn vader waren bij mijn tante, toen we haar lichaam-in-kist achterlieten ik het crematorium. Mijn vader zweefde rechts van de kist, mijn oom en tante links. Na het overlijden van mijn oom, nu 35 jaar geleden, was er nooit meer een andere man in haar leven gekomen. Nu waren hun zielen en energie in elkaar vervlochten. Ze liet hem nooit meer los, zei ze tegen hem terwijl ze in mijn richting keek, wetende dat ik getuigde. Al een dag na haar overlijden hadden ze haar geleerd dat ze met mij via gedachtekracht kon communiceren. Mijn oom had op haar gewacht, alsof gisteren vandaag is en er nooit tijd of jaren tussen hadden gezeten. Hij zweeg en hij was er. Er waren geen woorden voor nodig. Het was alsof hij me wilde zeggen: liefde is wat je doet, niet wat je zegt. Hij keek me niet eens aan. Hij was er helemaal voor haar.
Vrouwen, ken je kracht
Als mensen elkaar ontmoeten en er volgt een vreugdedansje van het hart, dan kan er trots groeien in een relatie. Trots op elkaar, op wat je samen kunt bereiken en zeker als je dromen werkelijkheid ziet worden. De vreugde van relateren in het kwadraat, het beste in elkaar naar boven halen.
De kunst is om door te ademen, te voelen waar jij je afhankelijk hebt gemaakt van je partner, of waar jij juist zoveel bent gaan zorgen voor je partner, dat deze als het ware niet meer zelf kan ademen. Veelal worden patronen van de oorsprong van het familiesysteem herhaald, al dan niet bewust.
Word je eigen innerlijke man, vrouw, vader of moeder, wees het vrije kind en bepaal zelf je grenzen, in overeenstemming met je partner en wat hij of zij nu aankan of wil gaan. Zorgen voor een ander kan ook betekenen even niets doen en de ander het vertrouwen geven dat hij of zij het ook alleen kan. Wie werkelijk autonoom kan en durft te zijn, en de vrijheid heeft gevoeld binnen en buiten de kaders, binnen de eigen grenzen, kan de wereld vol vertrouwen tegemoet treden. Welkom thuis in jouw hart.
Ik weet nog dat ik het ogenschijnlijk gave lichaam aanschouwde, zo jong, zo mooi, het kon gewoonweg niet waar zijn dat dit jonge lichaam en leven vol belofte zo plotseling eindigde. Het contrast was te groot. Tijd om te verwerken of om er over te praten was er niet. Na de gedane arbeid snel een kop koffie, want het was druk en de gang zat vol met mensen met verzwikte enkels en verstuikte voeten die ook gefotografeerd wilden worden en die mopperden omdat ze zo lang moesten wachten. Na het eerste grote ongeval volgden een tweede, een derde, een negende totdat ik stopte met tellen. Het was inmiddels ‘gewoon’ geworden dat mensen zomaar uit het leven konden vertrekken. Het was ‘gewoon’ geworden dat familie verdrietig achter bleef en dat ik gepaste professionele afstand hield.
Zes jaar later deed ik de opleiding tot radiotherapeutisch laborante en bestraalden we per team zo’n 60 kankerpatiënten per dag. Een terugkerend iets: dan stond ik met de echtgenote achter de schakeltafel terwijl de man op tafel lag voor bestraling van prostaat-, blaas- of longkanker. ‘Hij is net met pensioen, we wilden eindelijk gaan genieten met zijn tweeen en nu dit’ en dan kwamen de tranen. Veelal volgde er een paar maanden of jaar later een bericht in de krant, in zo’n mooi zwart kader: na een kort of lang gevecht nemen we afscheid van…
Pas toen ik na 18 jaar gezondheidszorg in de internationale commerciële wereld ging werken, vergat ik een beetje dat stukje sterfelijkheid. Soms moesten we testen doen van onze met trots ontwikkelde software in ziekenhuizen. Als ik dan in mijn mantelpak met laptoptas op de gang zo’n bed met oud mannetje zag, geduwd door een gehaaste verpleegkundige, besefte ik dat ik die wereld verlaten had en snapte ik niet dat ik het al die jaren had kunnen opbrengen. Ik voelde de pijn van de man in het bed, of de misselijkheid. Mijn hooggevoeligheid nam toe, al had ik er toen nog geen idee van.
Toen, voorjaar 2011, kwam de dood opnieuw in mijn leven. 
Dat heb ik geweten. Ik koos voor leven en liefde, en volgde mijn hart, sprong in onmogelijke relaties, verboden liefdes, brak alles open en maakte het bespreekbaar. Maar de liefde kon niet geleefd worden. Door de liefde te volgen, brak er nog meer open: helderziendheid, heldervoelendheid, helderhorend en wetend. Sjonge. Volledig nieuwe dimensies openbaarden zich aan mij, inclusief de mogelijkheid tot tijdreizen en de ontmoeting met overledenen, om te beginnen met mijn broer. Maar vele vrienden volgden, onmogelijke liefdes, geheime aanbidders, ook zij stierven aan ziekten en vanuit de andere wereld deelden zij hun ervaringen mbt de onmogelijkheid van de liefde en samen transformeerden we oud zeer: dat van mijn clienten, mij zelf en dat van hen. We hielpen elkaar. De dood als illusie.
Het verlangen om volledig mens te kunnen zijn nam toe. Alle emoties durven en kunnen voelen, inclusief die van mijn eigen schaduw. Vorige levens dienden zich aan. Mijn God wat heb ‘ik’ allemaal gedaan in die andere levens. Bij iedere grote zielsgeliefde ontmoette ik het verleden en reisde ik door de tijd, om verloren gegane zielendelen op te halen. De onderwereld diende zich aan. Dat wat in de mensheid verborgen zit en wat we aanschouwen als fictie op tv, of als iets wat ver weg van ons gebeurt: oorlog, verkrachtingen, moord, mishandeling. Kon ik dat van mijzelf omarmen? Ja, als ik mijn hart open hou. Nee, als ik mijn hart open hou. Als mens vind ik het onacceptabel, als ziel ‘begrijp’ ik het en aanschouw ik het als een gegeven. Als ziel heb ik geen oordeel. Als mens heb ik een keuze.
Na de dood gaat het leven door en mogen overgegane zielen het leed dat zij anderen berokkend hebben, in de ogen kijken. Emoties van schuld en schaamte. Gelukkig zijn er engelen en gidsen die helpen bij deze taak. En ik mag aanschouwen in liefde, zodat de overgeërfde opgeslagen en overgedragen energie bevrijd kan worden uit het lichaam van mijn cliënten. Sommige aanvankelijk gewaardeerde collega’s vertrokken uit mijn leven. Ze konden me niet meer volgen, en raadden me aan een psychiater te bezoeken. Door hun afwijzing voelde ik alleen maar nog meer rust. Dit is wie ik nu ben, in dit leven als Leonie. Dank je voor het wijzen op mijn taak. Jouw taak voor het leven is anders dan de mijne.
Passieve emotionele agressie in de liefde en bij tweelingzielen. Het komt vaker voor dan je denkt en het is fnuikend voor de relatie. Passieve emotionele agressie is een manier om de macht in de relatie te krijgen en te behouden, ten koste van de ander. Het is vijandig en koud gedrag, verbloemd met een glanzende buitenkant. Het klinkt allemaal niet zo erg, maar ondertussen is het dodelijk voor de liefde. Niet alleen voor de liefde voor jezelf, maar ook voor de liefde tussen jou en je partner, je metamour (de andere geliefde van je partner) of de relatie met je beste vriend(in). Waar hebben we het over als we spreken over passieve emotionele agressie? Misschien herken je iets in onderstaande voorbeelden.