Terug van mijn schrijfretraite kom ik in Den Bosch op het station. Ik zie mensen gekleed in vrolijke kleuren, ze maken muziek en vieren feest: het is duidelijk anders dan anders. Met carnaval mag je gek doen, jezelf laten gaan. Je doet een masker op en laat jezelf van een andere kant zien. Hoera!
Ik moet ineens denken aan een carnavalsavond op de middelbare school. Ik moet 15 geweest zijn of zo. In die periode had ik vaak depressieve gevoelens. Ik had namelijk het idee dat iedereen in de wereld maskers droeg, want wat ik zag van de mensen stemde totaal niet overeen met hoe ik me van binnen voelde: onzeker, vertwijfeld, angstig, verlangend naar liefde en genegenheid. Nee, ook ik durfde dat niet aan de buitenwereld te laten zien. Van buiten was ik de vrolijke meid die met haar buitengewone fantasie en vrolijkheid iedereen aan het lachen maakte. Van binnen voelde ik me het tegenovergestelde.
Masker of je ware gezicht?
Voor mij was zo’n carnavalsavond een ontsnapping, het was een mogelijkheid om een stukje van mijn ware zelf te laten zien. Om uitspraken te doen die ik normaliter niet durfde te doen, uit angst voor afwijzing. Verkleed in een andere hoedanigheid durfde ik wel, ik kon me altijd nog verschuilen en zeggen dat het het masker van carnaval was…
Na carnaval voelde ik me dan extra triest, want het voelde als de omgekeerde wereld, hoe kon ik me hier ooit echt gelukkig in voelen? Gelukkig heb ik mijn weg uiteindelijk gevonden.
Maar eigenlijk is er ruim dertig jaar later in essentie niet zo heel veel veranderd. Nog steeds verlang ik er naar om bij mensen het ware gezicht te zien, de werkelijke gevoelens en verlangens die in hen spelen. In mijn vak als relatiecoach word ik in die behoefte ruimschoots voorzien. Het is mijn vak geworden om mensen uit te dagen te leven vanuit authenticiteit en hun te helpen om hun ware gezicht te laten zien aan zichzelf en hun omgeving. Hierbij zet ik ondermeer mijn eigen kwetsbaarheid in als instrument, immers: ieder mens kent gevoelens van onzekerheid en twijfel en uiteindelijk de allergrootste angst van de mensheid: de angst voor afwijzing.
In essentie ben ik dus niet eens zo heel veel veranderd, ik heb nog steeds hetzelfde verlangen als toen: het verlangen naar een wereld waarin iedereen zijn ware gezicht durft te tonen, waar geen veroordeling is, waarin iedereen geaccepteerd wordt, waar liefde is en waar dat aan elkaar getoond wordt.
En jij, hoe zit het met jouw masker? Durf jij je ware gezicht te laten zien?
Ja het is heel moeilijk vind ik ook, vooral bijv bij verjaardagsvisite!
Hallo Leonie .
Laat ik mee eerst even voorstellen : ik ben een 63 jarige man en alleenstaand (wel relaties gehad).
Het verhaal wat je hier neergezet hebt kan ik me helemaal in vinden (veel liefde , warmte , genegenheid , wat je graag wil geven (dat je helemaal overstroomd), mijn relaties zijn meestal stuk gelopen omdat ik te lief ben en geen masker draag en heb daar ook vaak last van en er emotioneel van word , het gaat natuurlijk om je gevoelens wat je hebt en wil geven .
Ik ben blij voor je dat jij je ei wel kwijt kan in je werk en wens je daar ook veel warmte toe .
Een lieve en warme groet van Arnoud .
Hoi Leonie,
Een mooi stukje over de carnaval. Vroeger heb ik dit ook zo beleefd. Tijdens de carnaval even “jezelf” kunnen zijn.
Jammer toch dat we in dit land de 4 dagen carnaval nog nodig hebben om onszelf te uitten.
Fijn dat jij je weg hierin gevonden hebt. Ik zit nog steeds op deze weg, maar mijn masker ligt in de kast.(wel op ooghoogte hoor. haha) Nu de acceptatie nog….
Lieve groet,
Henk vd Zanden