Hij was levensmoe. Half december 2014 belde mijn collega Loes Koot mij. Ze had een cliënt K. die door de psychiaters uitbehandeld was en die bij de Levenseindekliniek had aangeklopt om een einde te mogen maken aan zijn leven. Hij was nog jong en had een zoontje van vier jaar. Toch kon hij het leven niet meer aan. Loes vertelde me dat ze hem na het coachtraject dat hij vanuit het UWV bij haar gevolgd had, niet los kon laten. Haar moederhart huilde bij het idee dat hij zijn zoontje achter zou laten. Ze had hem aangeboden om regelmatig gratis bij haar te komen praten, onder de voorwaarde dat hij niet uit het leven zou stappen zolang hij bij haar kwam. Hij ging akkoord en zou het haar laten weten als het zo ver was. Ergens in januari 2015 had hij een datum gepland. Het wachten was op het document van de psychiater dat hem officiële toestemming zou geven. Een document dat in de lente van dat voorjaar volgde.

De moed van mijn ziel

Toen ik Loes hoorde vertellen over K., overviel me een acuut gevoel van overmoed. ‘Stuur hem ook maar bij mij langs, dan kijk ik wel even in de poppetjes van zijn ogen’, grapte ik. Diep van binnen voelde ik namelijk dat ik hem kon helpen. Hoe? Ik had geen flauw idee. Loes had hetzelfde gevoeld en me daarom gebeld. Twee dagen later zat hij bij mij in de praktijk.

Hoogmoed komt voor de val?

Mijn hoofd maakte overuren voordat hij kwam. Wie was ik in hemelsnaam dat ik dacht dat ik hem kon helpen? Wat zou ik als coach nog kunnen toevoegen na al die therapieën als zelfs een psychiater had vastgesteld dat deze cliënt onbehandelbaar was? Ik was immers maar een gewone coach, zelfs zonder therapeutenopleiding. Grofweg wist ik iets van psychopathologie omdat ik het ooit geleerd had in een bijscholing, maar de inhoud van alle labels was ik al lang weer vergeten. In tegenstelling tot Loes kon ik er ook niet mee werken. Waar begon ik in hemelsnaam aan?

Toch ‘wist’ ik diep in mijn hart [Lees meer…]