Wat ik zou doen met dertien miljoen…
Leonie in 2012:
‘De afgelopen jaren heb ik honderden klanten die op een kruispunt van hun leven stonden, de dertienmiljoen-vraag gesteld: Wat zou je doen als geld geen rol speelt, hoe zou je je leven dan inrichten? Hoe ga jij je dag dan vullen? Waar word jij gelukkig van? Wat zou jij doen met dertien miljoen?
Kruispunt en transformatie
Nu sta ik zelf op een kruispunt in mijn leven. Het afgelopen vrouwenweekend ‘Leef je vrouwelijke essentie’ was voor mij een transformerend weekend. Ik heb ontdekt dat ik een super-healer ben en dat dit de volgende stap op mijn pad is in de begeleiding van mensen in ingewikkelde liefdesrelaties en mijn carrière. Het is een van de cadeaus van mijn borstkanker. Sindsdien is mijn lichaam mijn kompas en mijn gids van waaruit ik werk. Dat betekent dat ik het afgelopen half jaar trouw luisterde naar de impulsen van mijn lichaam. Wat wil mijn lichaam? Rust, gezond eten, bewegen, zwemmen.
Werken op zielsniveau
Het betekende ook luisteren naar de roep om honderden processen op zielsniveau aan te gaan: het transformeren van opgeslagen emotionele traumatische energie uit gewelddadige vorige levens. Levens die te maken hadden met verlangen naar meer liefde, vrijheid, veroordelingen hierop, extreme vormen van geweld en machtsmisbruik, jaloezie, bezitsdrang, seks en incest. Voor wie niet in vorige levens gelooft zijn het overgedragen herinneringen die opgeslagen ligt in ons DNA vanuit de familielijn van ouders en voorouders. Wat je hebt meegekregen van je ouders geef je vaak onbewust door aan je kinderen als je dit zelf niet verandert. De tijd om dit te keren is nu gekomen. [Lees meer…]
Ik weet nog dat ik het ogenschijnlijk gave lichaam aanschouwde, zo jong, zo mooi, het kon gewoonweg niet waar zijn dat dit jonge lichaam en leven vol belofte zo plotseling eindigde. Het contrast was te groot. Tijd om te verwerken of om er over te praten was er niet. Na de gedane arbeid snel een kop koffie, want het was druk en de gang zat vol met mensen met verzwikte enkels en verstuikte voeten die ook gefotografeerd wilden worden en die mopperden omdat ze zo lang moesten wachten. Na het eerste grote ongeval volgden een tweede, een derde, een negende totdat ik stopte met tellen. Het was inmiddels ‘gewoon’ geworden dat mensen zomaar uit het leven konden vertrekken. Het was ‘gewoon’ geworden dat familie verdrietig achter bleef en dat ik gepaste professionele afstand hield.
Zes jaar later deed ik de opleiding tot radiotherapeutisch laborante en bestraalden we per team zo’n 60 kankerpatiënten per dag. Een terugkerend iets: dan stond ik met de echtgenote achter de schakeltafel terwijl de man op tafel lag voor bestraling van prostaat-, blaas- of longkanker. ‘Hij is net met pensioen, we wilden eindelijk gaan genieten met zijn tweeen en nu dit’ en dan kwamen de tranen. Veelal volgde er een paar maanden of jaar later een bericht in de krant, in zo’n mooi zwart kader: na een kort of lang gevecht nemen we afscheid van…
Pas toen ik na 18 jaar gezondheidszorg in de internationale commerciële wereld ging werken, vergat ik een beetje dat stukje sterfelijkheid. Soms moesten we testen doen van onze met trots ontwikkelde software in ziekenhuizen. Als ik dan in mijn mantelpak met laptoptas op de gang zo’n bed met oud mannetje zag, geduwd door een gehaaste verpleegkundige, besefte ik dat ik die wereld verlaten had en snapte ik niet dat ik het al die jaren had kunnen opbrengen. Ik voelde de pijn van de man in het bed, of de misselijkheid. Mijn hooggevoeligheid nam toe, al had ik er toen nog geen idee van.
Toen, voorjaar 2011, kwam de dood opnieuw in mijn leven. 
Dat heb ik geweten. Ik koos voor leven en liefde, en volgde mijn hart, sprong in onmogelijke relaties, verboden liefdes, brak alles open en maakte het bespreekbaar. Maar de liefde kon niet geleefd worden. Door de liefde te volgen, brak er nog meer open: helderziendheid, heldervoelendheid, helderhorend en wetend. Sjonge. Volledig nieuwe dimensies openbaarden zich aan mij, inclusief de mogelijkheid tot tijdreizen en de ontmoeting met overledenen, om te beginnen met mijn broer. Maar vele vrienden volgden, onmogelijke liefdes, geheime aanbidders, ook zij stierven aan ziekten en vanuit de andere wereld deelden zij hun ervaringen mbt de onmogelijkheid van de liefde en samen transformeerden we oud zeer: dat van mijn clienten, mij zelf en dat van hen. We hielpen elkaar. De dood als illusie.
Het verlangen om volledig mens te kunnen zijn nam toe. Alle emoties durven en kunnen voelen, inclusief die van mijn eigen schaduw. Vorige levens dienden zich aan. Mijn God wat heb ‘ik’ allemaal gedaan in die andere levens. Bij iedere grote zielsgeliefde ontmoette ik het verleden en reisde ik door de tijd, om verloren gegane zielendelen op te halen. De onderwereld diende zich aan. Dat wat in de mensheid verborgen zit en wat we aanschouwen als fictie op tv, of als iets wat ver weg van ons gebeurt: oorlog, verkrachtingen, moord, mishandeling. Kon ik dat van mijzelf omarmen? Ja, als ik mijn hart open hou. Nee, als ik mijn hart open hou. Als mens vind ik het onacceptabel, als ziel ‘begrijp’ ik het en aanschouw ik het als een gegeven. Als ziel heb ik geen oordeel. Als mens heb ik een keuze.
Na de dood gaat het leven door en mogen overgegane zielen het leed dat zij anderen berokkend hebben, in de ogen kijken. Emoties van schuld en schaamte. Gelukkig zijn er engelen en gidsen die helpen bij deze taak. En ik mag aanschouwen in liefde, zodat de overgeërfde opgeslagen en overgedragen energie bevrijd kan worden uit het lichaam van mijn cliënten. Sommige aanvankelijk gewaardeerde collega’s vertrokken uit mijn leven. Ze konden me niet meer volgen, en raadden me aan een psychiater te bezoeken. Door hun afwijzing voelde ik alleen maar nog meer rust. Dit is wie ik nu ben, in dit leven als Leonie. Dank je voor het wijzen op mijn taak. Jouw taak voor het leven is anders dan de mijne.
De afgelopen week was ik in Frankrijk voor een Schildercursus. Mijn lief ging met een andere vriendin een week naar Zweden en ik had geen zin in een ‘ik-ben-zielig-en-blijf-achter- gevoel’. Dus volgde ik een innerlijke impuls die ik gevoeld had: ik wil een schilderij maken en wil dat in Frankrijk doen. In deze week. En zo kwam ik er terecht om dit schilderij te maken, het tweede ooit in mijn leven! Ik ben er zo blij mee!
‘Surrender to his leadership’, zeggen mijn gidsen als ik tijdens mijn dagelijkse wandeling loop te dubben hoe ik mijn verblijf op Hawaii ga organiseren. Mijn lief gaat binnenkort voor 2 maanden naar Hawaii om er vrijwilligerswerk te doen. Ik wil hem zo lang niet missen en fantaseerde over een paar weken schrijven op Hawaii. Dat is niet de goedkoopste reis. Mijn soulteam zag het wel zitten, mijn hart ook bleek toen ik het blind testte en dus boekte ik onlangs een vliegticket om er eind februari een paar weken te kunnen zijn.
Maar met een ticket alleen ben ik er natuurlijk niet. De plek waar hij logeert is echt fantastisch maar het is er ook duur. Wat nu? Het advies van mijn gidsen om het Wim te laten regelen klinkt aanlokkelijk. Ik weet dat hij nog een week de tijd heeft voordat ik arriveer. Hij kent er mensen en ik weet dat hij het met hart en ziel voor me wil doen. Geef de man de leiding! Ergens twijfel ik er niet aan dat het zal lukken. Maar het is wel hoogseizoen, zegt een stemmetje in mij. Ik schud mijn hoofd en haal diep adem. Overgave en vertrouwen. Dat is wat er van me gevraagd wordt. 
