Nog een uurtje en dan is het zo ver. Dan breng ik mijn lief naar het vliegveld zodat hij op vakantie kan. Alleen. Zonder mij. Tja.
Het is voor de eerste keer dat mijn lief zonder mij op vakantie gaat. Toegegeven, er zijn reisjes geweest van zijn werk, maar dat is toch anders dan bewust ervoor kiezen om alleen weg te gaan. Of beter gezegd: dat ik er voor koos om niet mee te gaan. Dus zwaai ik hem zometeen uit. Liefdevol en met gemengde gevoelens.
Zo’n tien jaar geleden kwam ik in mijn eentje terug na een wereldreis van 6 maanden. Mijn lief en ik kenden elkaar toen een jaar. Het was mijn grote droom en die wilde ik uit laten komen. Ondanks dat hij als liefde in mijn leven was gekomen. Hij vond dat ik mijn droom moest waarmaken. Dat vond ik ook. Dus ging ik. Met de afspraak dat we elkaars vrienden waren en niet elkaars bezit. Voor mij die alleen de monogamie gewend was, een totaal nieuwe ervaring. Niet dat er zoveel gebeurde met anderen, maar het idee gaf mij de vrijheid die ik met open armen omhelsde. Ik kon en mocht helemaal mezelf zijn.
Nu zijn we tien jaar verder en zijn de rollen omgedraaid. In die zin dat hij nu alleen gaat en ik achter blijf. Ik beken: het is mijn ambitie. Ik schrijf een roman en die vordert gestaag. Tenminste: als ik mij een week opsluit en me volledig overgeef aan het schrijfproces, want hier in huis lukt dat niet. Ik wil dat hij volgende zomer in de winkels ligt, dat mensen Dubbelliefde in hun koffer meenemen op vakantie en zich verliezen in alle ervaringen die mijn hoofdpersonen opdoen op het gebied van de meervoudige liefde. Mijn droom is dat mensen na het lezen van mijn roman, zich kunnen vereenzelvigen met alle hoofdpersonen: de vreemdganger, de minnares en de bedrogene, de man met twee vrouwen, de vrouw die haar man deelt en de vrouw die altijd de derde is.
Dus koos ik er voor om in ieder geval tot en met deze zomer iedere maand een week lang te schrijven. Nog twee weken vakantie erbij past niet in mijn agenda, want miljonair ben ik nog niet. De komende weken deel ik mijn lief met de vrijheid. Op afstand geniet ik van zijn genieten en heb ik alle tijd voor de belangrijkste relatie in mijn leven: de relatie met mezelf. Als er een ding is dat belangrijk is in een open relatie, is dat je het fijn kunt hebben met jezelf.
Ik geniet van de dingen die ik doe. Intens en vol overgave. Vandaag geniet ik van het weeïge gevoel in mijn buik dat hij wel gaat en ik niet. Dat ik hem ga missen. Dat ik voel dat ik oh zo graag met hem was meegegaan, om samen op terrasjes te zitten, met ons blote lijf op het strand te liggen, een heerlijke salade te eten en een potje schaak te spelen of een boek te lezen. Het is heerlijk om te voelen dat je iemand mist: want gemis creëert verlangen. Het zorgt voor passie en aantrekkingskracht. Je weet ineens weer waarom je elkaar zo leuk vindt.
En het is oh zo leuk om straks weer te voelen hoe blij je met elkaar bent.
Nog maar twee weken en dan is het zo ver.
Ik tel de dagen.
Tracht te leven dat iedere dag een feest is, en of je dat alleen doet of met je minnaar, man, vriendin, kinderen, familie, dat doet er niet toe. Een mooie bloem kan net zoveel vreugde schenken als een prakje in een sterrenrestaurant (mist dat prakje natuurlijk erg lekker is). Geen zwart zonder wit en geen vreugde zonder verdriet. Alleen op reis en iedereen achterlaten, geeft dat werkelijke vrijheid? Volgens mij zit dat binnenin. Helemaal in je uppie is leuk voor even, maar al gauw wil je iets met iemand delen. De spanning van het onbekende staat weer tegenover de vertrouwdheid van een naaste. Ach, zo zou ik uren kunnen doorgaan. Confrontatie met ziekte, dood en ellende geeft ook weer een andere demensie aan het leven. Maar, het belangrijkste is gewoon doorgaan en de dag te plukken. Iemand doodknuffelen is wel het stomste wat je kunt doen. Juist de verhouding zien te vinden tussen afstoten en aantrekken, je relatie spannend houden en iedereen in zijn waarde laten…. Soms gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Tel de dagen NIET en verlies je in het schrijven… je lief komt heus wel terug. En schrijf dan ook door.