Al dagen ben ik geveld door de griep. Sinds gisteren ben ik koortsvrij en heb ik iets meer energie. Dat wil zeggen dat ik af en toe een paar uurtjes zit, naar buiten kijk of wat lees op Twitter of in een boek. Ik zou blij moeten zijn maar dat ben ik niet.
Vannacht had ik het gevoel dat er in mijn lijf zich een ware strijd afspeelde. Ik droomde over demonen die het gevecht aangingen met het goede in mij. Ze probeerden me te vertellen dat niets aan me deugde, dat er niets was om van te houden, dat ik niks voorstelde. Badend in het zweet werd ik wakker. Ik voelde me net een uitgeknepen citroen.
Een ziek lichaam
Toen ik in de spiegel keek zag ik niets terug van de stralende, energieke vrouw die ik normaliter ben. Een opgeblazen wit gezicht, doffe ogen en haar dat nodig geverfd moet worden. Ik trok een grimas. Verpakking, dacht ik, mijn lijf is slechts een defecte verpakking, een deel van wie ik werkelijk ben. Het lullige is dat het zieke lijf voor het grootste gedeelte bepaalt wat ik wel of niet doe en hoe ik me voel. En dat is lamlendig en onrustig.
Gisteren nog voelde ik me herboren. Nadat ik voor mijn gevoel dagen niets had gekund was ik ineens zo blij dat ik weer kon zitten, kon genieten van muziek of van een meditatiefilmpje. Een gevoel van serene rust. Al je niets verwacht is alles wat wel kan een feestje. Volledige overgave. Het vrouwelijke in mij.
Mannelijke drang
Vandaag ben ik dat gevoel weer helemaal kwijt nu mijn mannelijke drang tot actie de kop opsteekt. Het mannelijke in mij wil vooruit, wil iets doen, voelt zich verantwoordelijk voor al die mails die liggen te wachten. Het wil die zakelijke klant terugbellen die een coachtraject wil voor een van zijn medewerkers en het wil navraag doen over de uitgebrachte offertes voor trainingen. Het mannelijke in mij vindt het welletjes: zes dagen niets doen is meer dan genoeg, het moet maar eens over zijn met die griep.
Het mannelijke in mij wil die nieuwsbrief eindelijk eens de deur uit doen en alle klanten een geweldig en liefdevol 2011 wensen. Jaja, zegt het vrouwelijke in mij, ik doe mee en ik wil dat iedereen persoonlijk doen zodat ik mij optimaal verbonden voel. Oh ja, zegt mijn gezonde verstand, en waar haal jij die energie vandaan? Moet jij niet gewoon eerst voor jezelf zorgen? Zorgen dat je beter wordt?
Innerlijke strijd
Er wordt op dit moment dus heel wat afgestreden in mij. Daar word ik heel moe van. Gisteren zag ik op internet een geweldig filmpje over onze relatie met het ego. Ik weet het, er is maar een manier om anders met het ego om te gaan en dat is door er met liefde en compassie naar te kijken. Ik ga het filmpje nog maar eens bekijken zodat ik me ook vandaag kan overgeven aan deze dag. Zodat de innerlijke strijd ophoudt en ik kan genieten van het niets doen. Gewoon, omdat ik het waard ben en het mezelf gun. Omdat echte liefde altijd bij jezelf begint.
Leonie,
Ik wens je overgave aan jouw gave.
De rest volgt vanzelf, bijna;-)
Laat je gaan, alles komt goed.
Op het juiste moment zal je je eigen Kracht en Energie weer voelen en komt je innerlijke man ook aan zijn trekken!
Voor nu, koester je in het vrouwlijke zijn.
Beterschap en liefs,
Reshma
p.s. je kwetsbaar/raakbaar weten op te stellen, geeft opening tot groei, dus dat doe je goed!