Afgelopen donderdag mocht ik als polyamoreuze relatiecoach mee debatteren over monogamie versus andere relatievormen voor studenten journalistiek aan de Universiteit van Amsterdam. Samen met vijf anderen lieten we het publiek zien door welke bril wij keken naar de liefde. Het was voor mij de eerste keer dat ik meedeed aan een debat, waarbij ik uitgedaagd werd stelling te nemen voor een groot publiek. Laat jezelf maar zien, wie ben je en waar sta je voor? Dat was de uitnodiging die ik aanging. Debatteren is compleet het tegenovergestelde van hetgeen ik normaliter doe in mijn praktijk.
Jezelf laten zien
Als relatiecoach maak ik gebruik van mijn kwaliteiten en technieken als empathie, inlevingsvermogen en luisteren. Het doel is om mensen te laten ontdekken wie ze zelf zijn, waar ze voor staan, waar ze blij van worden in een relatie en hoe ze weer kunnen verbinden met elkaar. Of niet, als ze ontdekken dat het beter is dat hun wegen scheiden. Als relatiecoach heb ik geen andere agenda dan het geluk van mijn klant. Hoe dat geluk er uit ziet of hoe het bereikt kan worden: dat is aan hun en niet aan mij.
Groeien door meer liefde
Door het debatteren mocht ik vooral even Leonie en mens zijn. Ik mocht laten zien hoe de liefde mijn leven leidt en hoe ik mijn leven deel met mijn geliefde en zijn vriendin, die om mij te steunen in de zaal zaten. Ik voelde me trots toen ik de mensen kon vertellen dat ik zo blij ben met de nieuwe vriendin van mijn lief, omdat zij andere kwaliteiten in hem naar boven haalt dan ik en ik hem hierdoor zie groeien en bloeien. Daar geniet ik van. Want als mijn partner groeit, profiteer ik daar ook van. Het is voor mij een van de mooie cadeautjes van een polyamoreus leven.
Anders denken over de liefde
Niet iedereen dacht er natuurlijk zo over. Zo was er een jonge dame van de SGP die ervan overtuigd dat monogamie uiteindelijk leidt tot de meest stabiele relatie. Ze had ook het idee dat bij polyamorie er geen respect was voor partners en dat mensen hun problemen niet aangingen maar er van wegvluchtten. Een andere jongeman had na een losbandige studententijd waarbij hij meiden als gebruiksvoorwerp scoorde en er zelfs lijstjes van bijhield, nu gekozen voor een monogame relatie. Eindelijk was hij thuisgekomen. Hij wilde niet meer anders.
Naast mij zat een man die zijn liefde deelde met vier anderen, zowel mannen als vrouwen. Hij praatte vol liefde en respect over hen en liet zien dat je liefde op verschillende manieren kunt beleven, met en zonder seksualiteit. Hij voelde voor mij als de liefde zelf. Ook de eigenaar van de website Second Love was aanwezig. Waarom niet je passie buiten de deur zoeken als deze thuis niet meer te beleven valt? Natuurlijk kreeg hij de wind van voren door de SGP-mevrouw. Second Love zorgt volgens haar voor meer scheidingen en zet aan tot vreemdgaan. Welnee, zegt hij, het kan ook zorgen voor meer plezier en passie, ook tussen partners en het is de verantwoordelijkheid van ieder mens zelf wat hij wel of niet in zijn relatie doet.
Eigen verantwoordelijkheid
Wat dat laatste betreft kan ik het alleen maar eens zijn. Als relatiecoach nodig ik mensen uit om vooral zelf verantwoordelijkheid te nemen voor hun relatie- en levensgeluk. Als je alleen maar met elkaar debatteert en vooral je eigen mening en visie hoort, kom je samen niet tot verbinding. In mijn praktijk zie ik veel mensen wijzen met de vinger naar hun partner alsof ze willen zeggen: ‘jij moet mij gelukkig maken. Als jij de dingen anders zou doen, was ik nu niet ongelukkig.’ Het is het grootste misverstand in liefdesrelaties. De enige die kan bepalen waar jij gelukkig van wordt, ben jij zelf. Niemand anders loopt jouw pad. Wat zijn jouw behoeften? Wat maakt je blij? Wat wil jij in je leven? Als je weet wat jou gelukkig maakt, kun je onderzoeken op welke manier je dit voor jezelf tot stand kunt brengen. Natuurlijk kun je jouw partner vragen of hij of zij hier een bijdrage aan kan of wil leveren.
Aannames en behoeften
Ga er niet vanzelfsprekend van uit dat je partner dit wel allemaal aanvoelt of ook zal invullen. Want ook je partner is zijn of haar unieke zelf met vaak andere kwaliteiten dan jij en loopt een eigen weg. Het doen van aannames is een tweede gevaar en het hebben van verwachtingen en er van uitgaan dat ze vanzelfsprekend ook ingevuld worden is er nog een. Vertel wat je nodig hebt en laat je partner er niet raden of het invullen. Zo voorkom je teleurstellingen.
Als we kunnen zien dat onze partner een eigen mens is met een eigen visie en eigen behoeften en we kunnen deze zien en erkennen, ontstaat er ruimte voor intimiteit en verbinding. Als je mag zijn wie je bent, geef je jezelf en je partner het grootste cadeau. Voor mij is dat de essentie van de liefde. Want uiteindelijk verlangen we allemaal naar onvoorwaardelijke liefde en willen we dat iemand van ons houdt om wie we zijn. Met onze leuke en minder leuke kanten. Als we beginnen met onvoorwaardelijk van onszelf te houden, zetten we de eerste stap naar een liefdevolle intieme liefdesrelatie of liefdevolle verbindingen.
En, wat is voor jou liefde? Hoe leef jij de liefde?
Ik herken wat je schrijft Frank. Ik ben zelf ook nog iedere dag blij met de relatie met mijn lief die nu alweer ruim 12 jaar duurt. Ik zie ook de ontwikkelingen in onszelf in het ruimte maken voor andere lieverds in onze relatie en soms ontmoet ik weer mensen waardoor ik besef hoe bijzonder het is, de manier waarop we het doen en hoe het tussen ons gaat. De liefde is niet statisch, relaties zijn niet statisch en het is heerlijk als er mensen op je pad komen die je weer een stukje dichter bij jezelf brengen en waar je de liefde mee kunt delen omdat je geraakt wordt in je hart. Ik geniet en verwonder mij. Steeds opnieuw.
Mooi verwoord Leonie. Mijn partner zegt regelmatig tegen mij dat ze zo blij is dat ze bij mij helemaal zichzelf kan zijn, zich nooit anders of vermeend ‘beter’ hoeft voor te doen, nooit op haar tenen hoeft te lopen omdat ik iets van haar verlang dat niet bij haar past. En andersom uit ik dat naar haar ook, omdat van haar naar mij hetzelfde geldt. Het dubbele is dat wij dat enerzijds vanzelfsprekend vinden, maar dat we tegelijkertijd beseffen dat het niet zo vanzelfsprekend ís. Daarom zeggen we dat ook zo vaak tegen elkaar. Dat we dat bijzonder blijven vinden. Dat de ander ‘ondanks alles’ altijd achter mij/haar staat. Dat we na 12 1/2 jaar nog steeds verliefd op elkaar zijn. Dat we ook incidenteel of structureel verliefd- of houden van-gevoelens voor anderen kunnen en mogen hebben. Dat we daardoor niet minder gek op elkaar blijven. Dat we daarvan genieten, want wat is er nu mooier dan een stralende partner aan je zijde. Want ik ben gelukkig als zij gelukkig is. Wat niet wil zeggen dat ik zonder haar niet gelukkig zou zijn. Maar zij is wel de kers op de taart. Voor ons is iedere dag een feestje. ‘Gewoon’ omdat we iedere dag van elkaar mogen genieten zoals we zijn. En des te meer omdat we beseffen dat het toch eigenlijk niet zo ‘gewoon’ is.