Vorige week overleed mijn vader. Zijn laatste week in de hospice, heb ik intens met hem beleefd. Wakend aan zijn bed, mocht ik toezien hoe hij streed met zijn pijn en lijden. In de avond was hij vaak onrustig en wilde hij lopen om zijn onrust te bestrijden. Maar er brak een dag aan dat zijn lichaam dat niet meer toeliet, terwijl hij het wel wilde. We voerden een heuse strijd, mijn vader en ik. En gevoelens van onmacht vierden hoogtij.
Onmacht ontmoet onmacht
Ik was radeloos en wist niet meer wat te doen. Hij zat vol medicijnen en was geestelijk vaak onbereikbaar. In een flits herkende ik de gevoelens van onmacht uit het verleden, gevoelens uit mijn kindertijd. Toen ‘won’ mijn vader het van mij, maar nu zaten wij als twee volwassen mensen tegenover elkaar. ‘Help me toch,’ smeekte hij me, in de volgende poging om uit bed te komen. ‘Ik kan het niet en ik wil het niet. Het is niet verantwoord, ik kan je niet houden als je valt,’ antwoordde ik. Het hielp niet.
Alles er laten zijn zoals het is
De strijd stopte toen ik uiteindelijk begon te huilen. Ik kon het niet langer aanzien, mijn lieve vader zoveel pijn te zien lijden terwijl ik niets kon doen. En ik wilde het zo graag. Onze gevoelens van onmacht botsten met elkaar. Uit wanhoop zette ik een meditatie op: ‘Alles er laten zijn zoals het is, van Dick Nijssen‘. Hij werd stil toen hij de mannenstem hoorde en mijn tranen zag. Alles er laten zijn zoals het is.
Spiegel in de liefde
In liefdesrelaties zien we emoties van vroeger die we ervaren met onze ouders, vaak weerspiegeld in de relatie met onze partners. We zoeken situaties op die ons herinneren aan de pijn van vroeger die we als kind hebben ervaren. Dat doen we omdat we verlangen naar heling. Gevoelens van onmacht heb ik de afgelopen jaren vaak mogen ervaren in de onmogelijke liefdesrelaties met getrouwde mannen die geen ruimte hadden voor mij. Het verlangen naar ‘anders’ was groot, maar het ging niet. ‘Ik kan het niet en ik wil het niet’, waren woorden die ik toen niet wilde horen.
Grenzen uitspreken
Nu sprak ik ze zelf uit. Niet tegen een geliefde maar tegen mijn vader. Ik kon de tranen niet meer tegenhouden. Door alles er te laten zijn, en de emoties toe te laten, losten deze gevoelens als vanzelf op. Bij hem en bij mij.
Als jij en je partner gevoelens van onmacht bij elkaar ervaren, kijk dan eens of je vanuit de liefde in je hart, je partner echt kunt zien. Of je de emoties die je voelt, durft te laten zien aan elkaar, in alle openheid en eerlijkheid. Of je jouw emoties durft te doorvoelen zonder te proberen ze te veranderen. Door alles te laten zijn zoals het is, wordt alles zachter. Lukt het samen niet, dan help ik je graag.
Als woorden niet genoeg zijn
Later luisterde ik samen met mijn vader naar het Ave Maria van Bach. Ook daar werd hij rustig van. Ik ook. De zachte klanken van orgel en trompet, gaven mij een gevoel van acceptatie van de situatie. Ik heb genoten van de liefde die er tussen ons was. Mijn lieve vader.
Zijn strijd is nu gestreden.
De mijne ook.
Geef een reactie