De Facebookpost van Geert Kimpen over zijn IC-opname vanwege zieke longen en de roep om vooral thuis te blijven, riep bij mij de herinneringen op aan mijn overgevoelige longen, en aan het belang van luisteren naar je lichaam. Dat is niet iets wat we leren in deze wereld waar het denken, de rede en de wetenschap zo belangrijk is.
In mijn kindertijd hoestte en proestte ik regelmatig. Zo’n droge hoest waarbij ik blafte als een hond. Bronchitis was een ziekte die ik vaak had. Dat veranderde niet toen ik ging werken in het ziekenhuis. Iedere winter was ik wel een paar periodes van een paar weken thuis. Antibiotica was mijn grote vriend.
De test
De huisarts besloot bij de zoveelste bronchitis, een allergietest te laten doen op de longpoli het ziekenhuis. Ik kwam aan een histaminepomp en er werd gemeten bij welke hoeveelheid mijn longen reageerden en ik benauwd raakte. ‘Gaat het wel,’ vroeg de laborante bezorgd voordat ze de dosis nog wat omhoog schroefde, ‘ben je al benauwd?’ Haar gezichtsuitdrukking vertelde me dat ze verwachtte dat ik nee zou zeggen. ‘Nee hoor, ik ben veel erger gewend, dit valt wel mee.’
De dosis werd nog een aantal keren opgeschroefd en uiteindelijk kreeg ik de uitslag: ik had overgevoelige longen. Ze raakten niet alleen in paniek van rook en verontreinigde lucht, maar ook van huisstof. Ik mocht mijn huis aanpassen: vloerbedekking en gordijnen er uit en alles glad. Schoonmaken met water en zeem en de stofdoek de deur uit. Niet meer bij rokers zitten.
Een andere keuze
Rond mijn dertigste was ik het zat om steeds maar antibiotica te slikken en zocht ik een homeopaat op. Ik kreeg pilletjes voor een jaar, waarbij ik geen koffie en alcohol mocht drinken omdat het de werking zou tegenhouden. Na dat jaar ging het wat beter. Dat wijntje laten staan bij een lekker etentje was een milde straf maar geen koffie drinken vond ik een grotere opgave. Nooit meer, sprak ik met mezelf af.
Tijdens mijn wereldreis in 2001, werd ik ziek in Nepal, Kathmandu. De luchtvervuiling in de stad was groot en dus verhuisden we, met medicijnen naar de natuur, naar Pokhara, in de hoop dat het beter zou gaan. Maar dat werd ik niet. Ik viel flauw in een restaurant, de avondklok eiste thuisblijven van de lokale bevolking vanwege rellen met de Chinese Maoïsten. Met gevaar voor eigen leven werd een dokter gehaald met de motor, om mij te kunnen onderzoeken. Ik was uitgedroogd en had vocht in mijn longen. Met de juiste medicijnen kwam ik er weer bovenop. Een lesje in overgave.
Leven in het hier en nu
Een van de dingen die ik leerde tijdens mijn wereldreis, was de toekomst loslaten en leven in het nu. Van drie weken vooruit plannen naar niets meer plannen en met de dag leven. Dat duurde drie maanden voordat ik dat kon. Ik herinner me dat iemand me vroeg: ‘wat ga je morgen doen, Leonie?’ en dat ik verontwaardigd antwoordde: ‘Mórgen? Mórgen? Hoe moet ik dat nou weten? Dat weet ik pas als ik morgen opsta. Ik weet alleen maar wat ik vandaag ga doen.’
Door het verschrikte gezicht van mijn medereiziger, realiseerde me meteen dat ik heel ver van de gewone wereld die vooruit plande, was afgedreven.
‘Sorry, zo bedoelde ik het niet. Ik ben nu drie maanden onderweg en niet meer gewend vooruit te denken omdat ik merk dat ik toch steeds andere besluiten neem als het zo ver is. Er is steeds zoveel moois te zien, waardoor ik dan blijf.’
De invloed van stress
Ook in het bedrijfsleven werd ik regelmatig ziek. De hoge werkdruk en de bijbehorende stress eisten zijn tol. Soms zat ik met rugpijn in de auto, al wetende dat ik het niet vol zou houden en toch ging ik werken. Ik was doodsbang dat ze me niet zouden geloven als ik alweer thuis bleef. En dus ging ik tegen de roep van mijn lichaam in. Dat deed ik ook als ik verkouden was. Collega’s namen heel trots paracetamol als ze verkouden waren, klaagden niet en riepen dat het niks was en weer over ging. Ik sleepte mijn lijf dat moe was maar naar mijn werk en verdeed mijn tijd met onbelangrijke mails lezen, omdat ik geen energie had om het echte werk te doen. Maar ik wás er en niemand kon me dat kwalijk nemen. Zo verloochende ik de roep van mijn lichaam. Bij thuiskomst viel ik uitgeput op de bank en ging ik eerst slapen. Eten koken en eten deed ik later wel…
Longontsteking
In de winter van 2003 kreeg ik opnieuw bronchitis en dat liep uit op een longontsteking. Deze keer duurde het zes weken voordat ik beter was. Ik zag er vreselijk tegenop om weer terug op de trein van de ratrace te springen en ik besefte heel goed dat ik een nieuwe keuze moest maken. Terug in de ratrace ging me mijn leven kosten, zo voelde het. In de laatste weken van mijn herstel, besloot ik de opleiding tot coach en counselor te gaan doen. Al jaren lagen de folders op tafel maar nooit durfde ik de stap te zetten. Toen deed ik het. Vier weken later had ik mijn eerste lesdag. Het was een van de beste keuzes in mijn leven, want al op de eerste opleidingsdag had ik een gevoel van ‘eindelijk thuis’.
In 2005 startte ik mijn coachpraktijk en vanaf 2007 deed ik dat fulltime.
Lessen van borstkanker
Er kwamen nog meer lessen want in 2011 kreeg ik borstkanker. De bestralingen eisten zijn tol. Toen pas leerde ik écht te luisteren naar mijn lichaam. Ik weet nog dat ik in 2013 de opleiding tot relatiecoach had ontwikkeld, samen met Loes Koot, en dat ik tijdens de eerste lesdag in de pauze op de grond ging liggen, terwijl de rest van de groep ging eten. Ik was té moe. Waar ik voorheen doorgebeten zou hebben – op de grond liggen doe je niet’ – luisterde ik naar de signalen van mijn lichaam. En zo ontdekte ik dat mijn lichaam een eigen ritme heeft dat niet past in de manier van leven en werken waartoe ik werd uitgenodigd door de maatschappij.
Het ritme van mijn lichaam
Ik merkte dat ik niet meer kon werken van 09:00 tot 17:00 en plande de dagen zo in dat ik een lange pauze had na de lunch. Zo kon ik weer op krachten komen. Ondertussen kwamen alle zielsprocessen voorbij en de spirituele ontwaking. Mijn lichaam opschonen van oude energieen die niet langer dienden.
Ik zocht ondersteuning in de complementaire wereld bij natuurgeneeskundigen die me vertelden wat mijn lichaam nodig had op fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel gebied. Ik leerde dat een lichaam zoveel meer is dan een aantal organen die je afzonderlijk door een specialist kunt laten onderzoeken en behandelen. Alles ie met elkaar verbonden.
Naar binnen keren
Het met tijden naar binnen keren en luisteren naar de boodschappen van mijn lichaam, werd een vast onderdeel van mijn leven. Ik leerde me te richten op het voorkomen van ziekten, in plaats van op het behandelen ervan. Als ik voelde dat er een verkoudheid aankwam, maakte ik een pas op de plaats en zegde ik mijn afspraken af en deed het rustig aan. Ook nam ik voedingssupplementen waarvan ik wist dat ze de weerstand verhoogden, waardoor de verkoudheid niet doorbrak of nog erger, eindigde in een bronchitis die drie weken duurde.
Geen griepspuit meer
Vijf jaar geleden stopte ik met het nemen van de jaarlijkse griepspuit. Ik viel immers in de doelgroep van de kwetsbaren. Maar op de een of andere manier voelde het alsof dit niet goed voor me was. Luisteren naar je lichaam. Ik heb er nooit spijt van gehad, want toen pas kwam er echt een omkering en werd ik echt veel minder vaak ziek. Van vijf a zes keer per winter naar hooguit een keer.
Afgelopen zomer heb ik tot november buiten gezwommen, en ontdekte ik de kracht van bewust ademhalen en koud afdouchen. Deze winter ben ik nog niet ziek geweest en ik ben er van overtuigd dat al deze kleine dingen en keuzes, hebben bijgedragen aan een gezond lichaam. Nu met Corona zit ik zoveel mogelijk thuis, en doe ik voornamelijk sessies via Skype. Ik luister hierbij ook naar mijn spirituele gidsen, die deel uitmaken van mijn innerlijke wereld.
De wijsheid van het lichaam
Regelmatig werd ik de afgelopen jaren uitgedaagd: laat ik me leiden door mijn angst, of door de wijsheid van mijn lichaam? Want luisteren naar je lichaam kost tijd en geld. Voel ik dat ik een massage nodig heb, dan doe ik dat, ook al betekent het de laatste 50 euro op mijn bankrekening. Altijd kwam het weer goed. Vanuit een ontspannen lichaam maak ik andere keuzes en kan de inspiratie stromen, ook naar de buitenwereld. Schrijven vanuit wilskracht kan ook, maar geeft een hele andere energie. Mensen reageren niet alleen op je woorden, maar ook op de energie die er mee verbonden is.
Wat is je behoefte?
Nu met Corona worden we massaal uitgenodigd thuis te blijven en onze angsten aan te gaan en dus naar binnen te keren. Durf jij te luisteren naar je lichaam? Angst ontstaat in het hoofd, liefde in het hart. Ik hoop dat veel mensen de weg naar het hart zullen vinden en de steun ontvangen die ik al zoveel jaren ontvang vanuit mijn binnenwereld. Daarnaast schuilt er onder iedere angst een behoefte en het is zo zinvol om ook daar naar te luisteren. We blijven immers mens en angsten maken deel uit van ons bestaan. Neem ze aan als raadgevers maar laat je niet gek maken. Blijf ademen!
Tijd voor reflectie
Ook voor mij betekent dit een uitdagende tijd. We hebben elkaar, en menselijke aanrakingen nodig om stress te reduceren, om te verbinden, om het hart open te houden. Mijn innerlijke vader, innerlijke moeder, innerlijke man en innerlijke vrouw doen er alles aan om mijn innerlijke baby gerust te stellen. Het komt goed. Het is maar tijdelijk. Ik beweeg waar ik kan, bel met mensen waarvan ik voel dat we elkaar kunnen ondersteunen, kijk Netflix, lees het nieuws en schrijf mijn dagelijkse stukjes of maak een video waarvan ik weet dat mensen er iets aan hebben. En dan weer naar binnen, om alles wat er aan paniek vanuit de buitenwereld op me af komt, te transformeren naar licht. Soms doe ik dat alleen, soms samen met anderen, op afstand. Nog meer reflectietijd dus en nog minder ‘presteren’.
Ik hoop dat we straks weer kunnen afspreken en elkaar kunnen ontmoeten. Dat we met een open hart elkaar mogen aanraken en samen genieten van de dingen die nu even niet kunnen. Voor nu wens ik iedereen mooie innerlijke reizen toe, en geniet van de zon zolang het nog kan. En weet dat je ook op afstand met elkaar liefdevol kunt verbinden.
Geef een reactie