Zeven jaar geleden ontmoette ik mijn tweelingzielenzus in Amerika. De onvoorwaardelijke liefde die ik tussen ons voelde, was onvoorstelbaar groots. Deze spontane diepe liefde ging veel verder dan normaal en ik wist: deze liefde is oneindig en huist in mijn hart. Ik nam afscheid van haar zonder mij zorgen te maken over de toekomst. Haar zien of niet zien maakte niet uit, de liefde was immers onvoorwaardelijk. Het duurde niet lang of ik beloofde mezelf om voortaan altijd mijn hart te volgen, wat er ook gebeurde.
Tweelingzielen en onmogelijke liefdes
Kort daarna werd ik verliefd op een getrouwde man. En daarna weer. Steeds zag ik hen als mijn tweelingziel, waarbij hun vrouwen geen plaats wilden maken voor mij als aanvullende liefde. Want voor mij hoefden ze niet te scheiden. Mijn oordeel op vrouwen die zich mengden in een bestaande relatie, moest ik loslaten, want ik volgde immers mijn hart en het pad van mijn ziel. Ik zag de herkenning van deze grote onvoorwaardelijke liefde, in hun ogen. Trouw aan mezelf zette ik steeds de volgende stap. In de hoop deze grootse liefde, ooit in het echt te kunnen leven. [Lees meer…]
Als het moment er is, en de beslissing is gevallen, treedt er een bijzonder mechanisme in werking: je gaat de ander bekijken door de ogen van de bril van de scheiding. Je gaat datgene voeden waardoor je het voor jezelf kunt rechtvaardigen dat het echt de juiste beslissing was. Zonder dat blijf je immers in twijfel hangen en dat zorgt voor een tegenstroom in je leven die je niet brengt bij je passie, je levensvreugde en je doelen. Samen was het immers niet gelukt om verder te gaan of om dat te bereiken wat jullie wilden: gelukkig zijn met jezelf en met elkaar. Nu wil je verder en dus zoek je naar redenen die jou bij je ex weghouden, zodat jij verder kunt.
Hechting begint al voor de geboorte, lees ik 
Heftige emoties zijn veelal het gevolg van ruzie en strijd. Dit kan een uiterlijke strijd zijn die je voert met een ander, maar ook een innerlijke strijd zijn. In dit artikel vind je 12 manieren om je emoties te kanaliseren. 
Toegegeven: kinderen willen het liefst in een gezin wonen. Zeker als ze nog jong zijn. 
Het kan maar beter duidelijk zijn: om succesvol polyamoreus te kunnen leven, moet je mono-amoreus kunnen zijn. Ja, je leest het goed. Polyamorie is monogamie in meervoud. Veel polyrelaties stranden niet alleen omdat de partner gek wordt van jaloezie, maar ook omdat de polypartner niet mono-amoreus kan zijn als dat nodig is.
Vandaag mijmer ik over haar vraag. Mijn hart is open als ik spontaan bel met de metamour van mijn lief, een van de vriendinnen van Onze Man. We hebben een heerlijke band samen. We kunnen onze gevoelens delen en we helen samen oude stukken die we tegenkomen. Dat is wat een open hart doet: je open stellen voor de emoties, het lichaam zijn of haar gang laten gaan, het denken uitschakelen en slechts gebruiken als middel om je hart vleugels te geven.
Mijn vleugels groeien als ik met haar praat. Ja, we kennen beiden jaloezie, op de momenten waarop we verlangen naar meer samenzijn met Onze Man, op de momenten dat we even teruggeworpen worden op onze eigen autonomie en we liever samen willen zijn. Maar meer dan dat ken ik de momenten van vreugde. Van het delen van de liefde. Hoe kun je niet van die man houden, verzuchten we dan tegen elkaar: zoals hij is, vol liefde, altijd bereid om te geven, te steunen en te helen en daarvan te genieten.
Leven met een open hart. Het is doen waar je blij van word. Het is de impuls volgen die ontstaat vanuit je hart, los van de stemmetjes in je hoofd. Leven met een open hart is open staan voor dat wat er is en wat zich aandient. Het omarmen van alle emoties zonder erin te verdrinken. Weten wat er moet gebeuren zonder het met woorden te willen verklaren. In het hart huist het vertrouwen dat alles wat gebeurt, goed is en een reden heeft. Het is weten dat sommige verbindingen met mensen tijdelijk zijn, omdat je elkaar nu iets te leren hebt. Het is voelen dat je lichaamscellen gaan zingen omdat het je blij maakt, dat wat je doet.