Als stellen bij mij in de praktijk komen is dat omdat ze er samen niet uit komen. Ze zijn teleurgesteld in elkaar over hoe de dingen gelopen zijn in hun relatie. Het lukt hen ondanks alle goede pogingen niet om het relatiepatroon en de manier van omgaan met elkaar waar ze in verstrikt zijn geraakt, te keren. Ze hebben allebei een beeld gevormd van hoe de relatie en de manier van omgaan met elkaar zou moeten zijn, en de ander voldoet maar steeds niet aan deze verwachtingen.
Verwachtingen en behoeften
Beiden voelen de pijn van het niet gezien en erkend worden in hun behoeften. Dat de ander maar niet snapt dat je dit of dat echt niet kunt maken? Het is toch niet normaal om zus of zo te handelen? Zelf zou je zoiets nooit doen en dat je partner dat dan zomaar wel doet, het is niet te begrijpen. De partner begrijpt niet waar de ander het over heeft. Waar hij of zij het over heeft zijn in diens ogen futiliteiten, het is niet duidelijk aangegeven en bovendien vindt de partner dat andere dingen veel belangrijker zijn maar die worden niet gezien. De partner voelt zich niet gezien in de positieve intenties van diens gedrag, het is ook nooit goed, er wordt alleen maar geklaagd… Zo is het niet leuk meer samen.
Beiden kijken me aan met vragende ogen: verlos mij! Help ons, want wij kunnen onszelf niet redden.
Daar zit je dan als coach. Want hoe doe je dat, een stel ‘redden’? [Lees meer…]
Hij greep me tussen mijn benen. Ik was 19 en hij was een soldaat en een kop groter dan ik. Ik liep vanaf het station naar de verpleegstersflat waar ik woonde en weigerde een omweg te nemen, ook al voelde ik dat deze man zijn zinnen op me had gezet. Ik weigerde om me aan te passen of om sneller te gaan lopen. Ik wilde niet dat hij het van mijn angst zou winnen. En toen gebeurde het.
Hij greep me tussen mijn benen. ‘Blijf met je gore poten van me af,’ siste ik terwijl ik de grote huissleutel in mijn vuist hield, bereid hem ermee op zijn kop te timmeren. Hij trok zijn hand terug en keek me uitdagend aan. Ik keek woedend en doordringend terug en liep vervolgens ogenschijnlijk onverschillig verder. Mijn hart bonsde in mijn keel. Vliegensvlug overwoog ik alle opties. Wegrennen, schreeuwen of doorlopen? Nog een paar honderd meter en dan was ik bij het politiebureau. Daar was ik veilig. Bij de kruising sloeg hij af. Ik haalde opgelucht adem en overwoog om hem aan te geven. Maar toen ik zeker wist dat hij uit het zicht was, rende ik keihard en huilend naar de flat. Had ik het niet uitgelokt? 
De afgelopen week was ik in Frankrijk voor een Schildercursus. Mijn lief ging met een andere vriendin een week naar Zweden en ik had geen zin in een ‘ik-ben-zielig-en-blijf-achter- gevoel’. Dus volgde ik een innerlijke impuls die ik gevoeld had: ik wil een schilderij maken en wil dat in Frankrijk doen. In deze week. En zo kwam ik er terecht om dit schilderij te maken, het tweede ooit in mijn leven! Ik ben er zo blij mee!
Het klopt wat mijn gidsen zeggen. Ik veroordeel mezelf dat hij alweer twee dagen voortdurend in mijn kop zingt. Dat ik snachts weer lig te trillen en de fantoompijn van mijn hunkerende hart voel dat afgesneden is van contact met hem.