Op 8 maart 2011, op internationale vrouwendag, ontdekte ik een knobbel in mijn borst wat kanker bleek te zijn. Ik schreef er destijds over op mijn weblog en deze site. Aanvankelijk was ik ervan overtuigd dat ik zou genezen, maar toen mijn broer in diezelfde periode ook kanker bleek te hebben en binnen vier weken overleed, raakte ik in paniek. In contact met de diepe angst die ik toen voelde, zag ik dat het mijn ego was die ik zou verliezen als ik (ook) zou sterven. Door deze angst volledig te doorvoelen en door bewust te kiezen voor liefde in plaats van angst, kwam de rust terug in mij en ik belandde in de wereld van de spiritualiteit en het grote geheel.
Van mannelijk naar vrouwelijk
Een nieuwe periode brak aan: de periode van het vrouwelijke, van leven in overgave, van verbinden en vertrouwen op iets groters dan mijzelf. Mijn broer was de eerste overleden ziel met wie ik vanuit de andere wereld contact had via gedachtekracht en zo ontdekte ik het bestaan van een hele nieuwe wereld die er voor mij was. Het systemisch werken wat ik al eerder gebruikte als coach, kreeg een nieuwe dynamiek doordat ik gaven begon te ontwikkelen als helderziendheid, helderhorendheid en heldervoelendheid. Ik ontdekte dat er een heel team was die me steunde bij mijn helingswerk. [Lees meer…]
Vandaag was de crematie van mijn tante. Ze had net als ik geen kinderen en was vroeger veel in ons gezin, samen met haar man / mijn oom, en we logeerden ook vaak bij hen. Als schrijfster van de familie mocht ik haar levensloop opschrijven en voorlezen, mede aan de hand van mijn jeugdherinneringen. Het bracht me terug in de tijd en vandaag voel ik me weer een klein verdrietig meisje dat niet begrijpt hoe grote mensen met moeilijke dingen als de dood, omgaan.
Vandaag is de tweede crematie sinds het overlijden van mijn vader, nu anderhalf jaar geleden. En het is de derde keer dat ik de wond van de pijn in mijn hart weer voel van mijn polyamoreuze exgeliefde en zijn metamour, die hadden bedacht om op de avond van de crematie van mijn vader samen te willen zijn ipv mij te supporten. Mijn hart verscheurde toen hij het me zei, vlak voor dat we naar Limburg afreisden. Ik had letterlijk fysieke pijn in mijn hart en werd met een smak in de aardse realiteit gegooid en op mezelf teruggeworpen. Ademen, ademen, zei ik tegen mezelf met mijn handen op mijn hart en onderbuik, want de focus moest terug naar het afscheid van mijn vader. Ik moest immers een paar uur later voorlezen in de kerk en handen schudden van familieleden. Ik moest mezelf bij elkaar houden. Ademen, Leonie, ademen! Je kunt het zelf!
Nu ben ik binnen, bij de mensen, in een warm en gezellig restaurant. Ze zitten allemaal aan hun eigen tafel, met hun eigen verhaal en hun eigen relaties. En terwijl ik dit allemaal opschrijf, mijn ‘verhaal’ met jullie deel, voel ik een klein vlammetje branden in mijn hart. Een vlammetje dat zegt dat verdriet tijdelijk is. Dat morgen alles weer anders voelt. Dat ieder mens een eigen weg heeft te gaan en dat niemand volmaakt is. Een vlammetje dat zegt dat liefde uiteindelijk heelt, ook mijn verdriet, en dat witte wijn soms erg lekker is. En dat schrijven en delen helpt. Want gedeelde smart is immers halve smart. En het vlammetje kent ook de vreugde van het liefde delen, dat soms juist dubbele vreugde geeft. Het vlammetje zegt ook dat niemand perfect is, ook ik niet en dat ik het ook niet hoef te zijn. En dat er liefde in overvloed is, om te beginnen in mijn eigen hart. En dat er altijd hulp en steun in overvloed is, zichtbaar of onzichtbaar.
En tot slot, deel ik een stukje over eeuwige liefde. Want de ziel van mijn oom en mijn vader waren bij mijn tante, toen we haar lichaam-in-kist achterlieten ik het crematorium. Mijn vader zweefde rechts van de kist, mijn oom en tante links. Na het overlijden van mijn oom, nu 35 jaar geleden, was er nooit meer een andere man in haar leven gekomen. Nu waren hun zielen en energie in elkaar vervlochten. Ze liet hem nooit meer los, zei ze tegen hem terwijl ze in mijn richting keek, wetende dat ik getuigde. Al een dag na haar overlijden hadden ze haar geleerd dat ze met mij via gedachtekracht kon communiceren. Mijn oom had op haar gewacht, alsof gisteren vandaag is en er nooit tijd of jaren tussen hadden gezeten. Hij zweeg en hij was er. Er waren geen woorden voor nodig. Het was alsof hij me wilde zeggen: liefde is wat je doet, niet wat je zegt. Hij keek me niet eens aan. Hij was er helemaal voor haar.
Vrouwen, ken je kracht
Als mensen elkaar ontmoeten en er volgt een vreugdedansje van het hart, dan kan er trots groeien in een relatie. Trots op elkaar, op wat je samen kunt bereiken en zeker als je dromen werkelijkheid ziet worden. De vreugde van relateren in het kwadraat, het beste in elkaar naar boven halen.
De kunst is om door te ademen, te voelen waar jij je afhankelijk hebt gemaakt van je partner, of waar jij juist zoveel bent gaan zorgen voor je partner, dat deze als het ware niet meer zelf kan ademen. Veelal worden patronen van de oorsprong van het familiesysteem herhaald, al dan niet bewust.
Word je eigen innerlijke man, vrouw, vader of moeder, wees het vrije kind en bepaal zelf je grenzen, in overeenstemming met je partner en wat hij of zij nu aankan of wil gaan. Zorgen voor een ander kan ook betekenen even niets doen en de ander het vertrouwen geven dat hij of zij het ook alleen kan. Wie werkelijk autonoom kan en durft te zijn, en de vrijheid heeft gevoeld binnen en buiten de kaders, binnen de eigen grenzen, kan de wereld vol vertrouwen tegemoet treden. Welkom thuis in jouw hart.