Als je als kind niet krijgt waar je naar verlangt of wat je nodig hebt, neem je soms een kinderlijk besluit. Je neemt je voor om het later anders te doen, zodat anderen de pijn niet hoeven te ervaren die jij op dat moment als kind ervaart. Met het nemen van het besluit, zet je een intentie voor de toekomst en daarmee ervaar je de kracht in jezelf en creëer je hoop voor de toekomst. Want in het nu zijn is te moeilijk.
‘Als ik later groot ben zal ik vader en moeder voor iedereen zijn en ik zal lief voor hen zijn.’
De kracht van het vrouwelijke: je hart wagenwijd openzetten en tijdreizen, terug het verleden in. Ontvangen wat zich aandient en wat gezien wil worden. Dat is wat ik vandaag in de trein heel even doe, naar aanleiding van een gesprek met een client en diens kinderlijk besluit.
Soms nemen we als kind een besluit dat een grote impact krijgt op ons leven. Het wordt dan een besluit vanuit onze ziel. In de trein nodigen mijn gidsen me uit naar het besluit vanuit mijn kindertijd te kijken. Dan zie ik het filmpje wat bij het kinderlijk besluit hoort:
Vandaag was de crematie van mijn tante. Ze had net als ik geen kinderen en was vroeger veel in ons gezin, samen met haar man / mijn oom, en we logeerden ook vaak bij hen. Als schrijfster van de familie mocht ik haar levensloop opschrijven en voorlezen, mede aan de hand van mijn jeugdherinneringen. Het bracht me terug in de tijd en vandaag voel ik me weer een klein verdrietig meisje dat niet begrijpt hoe grote mensen met moeilijke dingen als de dood, omgaan.
Vandaag is de tweede crematie sinds het overlijden van mijn vader, nu anderhalf jaar geleden. En het is de derde keer dat ik de wond van de pijn in mijn hart weer voel van mijn polyamoreuze exgeliefde en zijn metamour, die hadden bedacht om op de avond van de crematie van mijn vader samen te willen zijn ipv mij te supporten. Mijn hart verscheurde toen hij het me zei, vlak voor dat we naar Limburg afreisden. Ik had letterlijk fysieke pijn in mijn hart en werd met een smak in de aardse realiteit gegooid en op mezelf teruggeworpen. Ademen, ademen, zei ik tegen mezelf met mijn handen op mijn hart en onderbuik, want de focus moest terug naar het afscheid van mijn vader. Ik moest immers een paar uur later voorlezen in de kerk en handen schudden van familieleden. Ik moest mezelf bij elkaar houden. Ademen, Leonie, ademen! Je kunt het zelf!
Nu ben ik binnen, bij de mensen, in een warm en gezellig restaurant. Ze zitten allemaal aan hun eigen tafel, met hun eigen verhaal en hun eigen relaties. En terwijl ik dit allemaal opschrijf, mijn ‘verhaal’ met jullie deel, voel ik een klein vlammetje branden in mijn hart. Een vlammetje dat zegt dat verdriet tijdelijk is. Dat morgen alles weer anders voelt. Dat ieder mens een eigen weg heeft te gaan en dat niemand volmaakt is. Een vlammetje dat zegt dat liefde uiteindelijk heelt, ook mijn verdriet, en dat witte wijn soms erg lekker is. En dat schrijven en delen helpt. Want gedeelde smart is immers halve smart. En het vlammetje kent ook de vreugde van het liefde delen, dat soms juist dubbele vreugde geeft. Het vlammetje zegt ook dat niemand perfect is, ook ik niet en dat ik het ook niet hoef te zijn. En dat er liefde in overvloed is, om te beginnen in mijn eigen hart. En dat er altijd hulp en steun in overvloed is, zichtbaar of onzichtbaar.
En tot slot, deel ik een stukje over eeuwige liefde. Want de ziel van mijn oom en mijn vader waren bij mijn tante, toen we haar lichaam-in-kist achterlieten ik het crematorium. Mijn vader zweefde rechts van de kist, mijn oom en tante links. Na het overlijden van mijn oom, nu 35 jaar geleden, was er nooit meer een andere man in haar leven gekomen. Nu waren hun zielen en energie in elkaar vervlochten. Ze liet hem nooit meer los, zei ze tegen hem terwijl ze in mijn richting keek, wetende dat ik getuigde. Al een dag na haar overlijden hadden ze haar geleerd dat ze met mij via gedachtekracht kon communiceren. Mijn oom had op haar gewacht, alsof gisteren vandaag is en er nooit tijd of jaren tussen hadden gezeten. Hij zweeg en hij was er. Er waren geen woorden voor nodig. Het was alsof hij me wilde zeggen: liefde is wat je doet, niet wat je zegt. Hij keek me niet eens aan. Hij was er helemaal voor haar.
Vrouwen, ken je kracht
Als mensen elkaar ontmoeten en er volgt een vreugdedansje van het hart, dan kan er trots groeien in een relatie. Trots op elkaar, op wat je samen kunt bereiken en zeker als je dromen werkelijkheid ziet worden. De vreugde van relateren in het kwadraat, het beste in elkaar naar boven halen.
De kunst is om door te ademen, te voelen waar jij je afhankelijk hebt gemaakt van je partner, of waar jij juist zoveel bent gaan zorgen voor je partner, dat deze als het ware niet meer zelf kan ademen. Veelal worden patronen van de oorsprong van het familiesysteem herhaald, al dan niet bewust.
Word je eigen innerlijke man, vrouw, vader of moeder, wees het vrije kind en bepaal zelf je grenzen, in overeenstemming met je partner en wat hij of zij nu aankan of wil gaan. Zorgen voor een ander kan ook betekenen even niets doen en de ander het vertrouwen geven dat hij of zij het ook alleen kan. Wie werkelijk autonoom kan en durft te zijn, en de vrijheid heeft gevoeld binnen en buiten de kaders, binnen de eigen grenzen, kan de wereld vol vertrouwen tegemoet treden. Welkom thuis in jouw hart.
Niet voor iedereen is 
Als liefde pijn doet, word je hoe dan ook op jezelf teruggeworpen. Je wordt door het leven uitgenodigd om het leven aan te gaan en er zelf iets van te maken. Hoe we met onszelf en het leven omgaan, wordt voor een groot deel bepaald door ons onbewuste, aangestuurd door energieën van voorouders en ons familiesysteem en soms zelfs van vorige levens.
Liefde voor jezelf is jezelf het allerbeste gunnen. Het is het leven laten stromen op een manier zodat jij bloeit en in verbinding bent met de wereld om je heen. Je hebt zin in de toekomst, omdat je weet dat je nog zoveel leuks staat te wachten en omdat je weet dat al jouw ervaringen van lijden, een reden hebben gehad, en dat je nu jezelf ten dienste mag stellen voor de wereld en andere mensen om je heen. Voor anderen van betekenis kunnen zijn is een oerverlangen van ieder mens. We zijn niet geboren om alles alleen te doen.
Als liefde jou vandaag pijn doet, richt dan je aandacht eens op de mensen om je heen. Kijk waar jij vandaag van betekenis kunt zijn. Open je hart en laat de liefde maar stromen. Laat de liefde stromen voor jezelf en geef jezelf dat geschenk dat je een geliefde had willen geven, als… gun jezelf die bos bloemen, dat sieraad, die strandwandeling, die sauna- of beautydag of dat weekendje weg.
Tijdens de griep periode las ik het indrukwekkende boek 
Veel mensen die worstelen met relaties met tweelingzielen en zielsgeliefden, ontmoeten de lichtste maar ook meest donkere kant van zichzelf. Ze horen zichzelf dingen zeggen die ze nooit hadden mogen zeggen en soms doen ze iets wat ze achteraf niet begrijpen. Er ontstaat emotioneel of fysiek geweld. Hoe kon het in hemelsnaam gebeuren? Nou ja, behalve dan dat de heftigheid van de emoties hen er toe uitnodigden. Achteraf is er de oprechte spijt, de schaamte en het schuldgevoel. Zie er maar mee klaar te komen.