Vlak voordat ik ziek werd was ik op schrijfretraite en mediteerde ik op de vraag hoe mijn bedrijfsactiviteiten opnieuw in te vullen. Ik had net het besluit genomen om te stoppen met lesgeven aan de Academie voor Counselling en Coaching omdat ik toe was aan iets nieuws. Wat precies wist ik niet, maar ik wist wel dat om open te kunnen staan voor iets nieuws, je het oude eerst moet loslaten.
Tijdens mijn meditatie kreeg ik een repeterende boodschap door van een van mijn gidsen: schrijf schrijf schrijf schrijf schrijf. Ik was verbaasd. Nuchter als ik ook ben ging met mijn gids in gesprek: ‘ja hallo, van schrijven alleen kan ik niet leven, er moet ook nog brood op de plank.’ Opnieuw kreeg ik dezelfde boodschap: schrijf schrijf schrijf, ga door ga door ga door. Ik zag beelden van mezelf op een vliegend tapijt, samen met mijn intieme vrienden en ik gooide vele zelfgeschreven boeken naar de wereld onder mij waar uitgestrekte handen reikhalzend wachtten op mijn nieuw geschreven woorden. Het was alsof ik een blik in de toekomst had mogen werpen.
Ik was verwonderd en tegelijkertijd verrukt over wat ik zag. Hoeveel duidelijker wilde ik het hebben? Toch knaagde de onzekerheid want toen ik terug kwam van m’n retraite was mijn agenda vrijwel leeg. Veel coachtrajecten waren in dezelfde periode afgelopen en er waren geen nieuwe klanten voor in de plaats gekomen. Hoe moest ik nu financieel verder?
In dezelfde week ontdekte ik een knobbel in m’n borst, het begin van een moeilijke en intensieve periode: mijn genezingsproces. Ik besloot om een tijd niet te werken en van mijn laatste spaargeld te leven, want een ding was duidelijk: mijn gezondheid kwam nu op de eerste plaats.
Inmiddels zijn we vijf maanden verder en gisteren had ik een sessie bij mijn Toaistische genezer/begeleider waarbij ik vanuit diepe rust en ontspanning opnieuw beelden kreeg. Ik zag een groot donker tapijt en plotseling kwamen er allerlei helpers onder het tapijt tevoorschijn. Een engel, een koning, een nar, een wandelende boom en een mooie vrouw. Allemaal vertelden ze me waarom ze waren gekomen en waar ze me mee gaan helpen op weg naar mijn nieuwe toekomst. De engel ging me helpen met mijn licht, de koning met het waarmaken van mijn dromen, de nar met humor, de boom met meer natuur in m’n leven en de vrouw met het inzetten van mijn vrouwelijkheid.
Opnieuw was ik verbaasd en beduusd. Op weg naar huis overspoelden gevoelens van dankbaarheid en ontroering mij: wat een prachtig geschenk had ik gekregen van het universum! En ineens moest ik ook weer terugdenken aan die meditatie van een half jaar geleden. Het tapijt wat ik zag was natuurlijk het vliegend tapijt uit mijn vorige meditatie van een half jaar geleden! Het werd me duidelijk dat ik de afgelopen periode nodig had om mijn roman verder invulling te geven. Mijn schrijfcoach merkte destijds op dat van de hoofdpersonen nog niet aan bod was gekomen en ik riep toen: ‘maar dat komt nog, zij komt verderop aan de beurt.’ Nu begrijp ik pas waarom. De geplande gebeurtenissen in mijn roman raken aan de thema’s van mijn eigen ervaringen van de afgelopen periode. Alsof het allemaal zo heeft moeten zijn.
Ik kijk uit naar twee weken schrijven en ben heel benieuwd naar alles wat ik weer mag zien en mag beschrijven. Want ook tijdens het schrijven van mijn roman is het alsof ik naar een film zit te kijken. Ik hoef alleen maar te beschrijven wat ik zie! Een leuk en spannend proces. Wordt vervolgd!
