Nederland springt massaal in koude wateren, feliciteert elkaar met het geweldige 2011 en eet oliebollen. Vriendinnen proosten op nieuwjaarsborrels met champagne. Ondertussen likt Tinkypoes voor het eerst in haar leven ongestraft aan de resten van een ondefineerbaar toetje van yoghurt met muesli. Het bleek toch weer te veel te zijn voor mijn zieke lijf.
Mijn lief heb ik uit puur schuldgevoel de stad in gestuurd. In plaats van samen met anderen te genieten van een multiorgastisch Liefdesfeest en tantrafestijn in een Belgisch kasteel, kussen we elkaar op de wang bij het passeren van de jaarwisseling. We willen allebei niet dat hij straks ook dagen horizontaal ligt, geveld door griep en koortsaanvallen. Ik had toch echt hele andere lichaamssensaties in gedachten voor dit weekend.
Van het vuurwerkpakket dat in 30 seconden de lucht in ging, heb ik vanachter het raam slechts de helft kunnen zien, de pijlen verdwenen achter het dak van mijn huis. Wat ik ervan zag was gaaf. Heel mooi en heftig. Eigenlijk paste het precies bij een moe lijf dat alleen maar wil liggen.
Ik voel me zielig. Heel erg zielig. Mijn nieuwsbrief van december 2010 staat nog steeds ‘bijna klaar’ tussen de draft documenten. Die is straks vast niet actueel meer. Mijn hoofd is leeg na al die koortsdromen en ik zou dan ook niets kunnen bedenken voor een mooi begin van 2011. Behalve het belang van een goede gezondheid dan. Dat besef ik door deze griep maar weer al te goed: hoe vanzelfsprekend we onze goede gezondheid zien.
2010 was voor mij het jaar van de overgave. Als je het zo bekijkt, is het jaar helemaal in stijl afgesloten. Want als je geveld bent door de griep rest je slechts een ding: en dat is volledige overgave. Ik doe mijn best.
In die zin is wat me te doen staat niet anders dan op andere momenten wanneer de griep ons pad kruist. Griep komt altijd ongelegen. Het had wat dat betreft ook veel slechter kunnen uitpakken, want ik heb nauwelijks klanten hoeven afbellen. Voor volgende week had ik een retraite gepland en die kan ik nu gebruiken om aan te sterken.
Dat ik me zielig voel, is te wijten aan de gevoelens die ontstaan op het moment dat ik dat wat ik wens of wil, vergelijk met dat wat er is. Feesten en champagne drinken en griep hebben gaan niet zo goed samen. Het is dus ook onzin om te bedenken dat ik daar pas gelukkig van zou worden.
De afgelopen dagen heb ik tussen alle slaapuren twee boeken gelezen. Daar heb ik normaal gesproken geen tijd voor. Het is eigenlijk best fijn om je volledig over te geven aan dat wat je lichaam wil: een kop soep, thee, of nog een keer op de zij draaien en de ogen sluiten.
Ik verheug me erop als ik straks weer wat aan de beterende hand ben. Dan ga ik opnieuw oefenen in overgave, de overgave aan de herstelfase. Misschien is dat de boodschap wel, dat ik ook in 2011 nog een jaar door mag gaan met overgave.
Of misschien is het gewoon een valse start. Opnieuw beginnen kun je immers iedere dag. Je kunt altijd de tijd nemen om de balans op te maken, terug te kijken, te reflecteren en nieuwe plannen te maken. 2011 duurt nog heeeel lang!
Ik wens iedereen een gezond maar bovenal liefdevol 2011 toe!
