Met een nog weeïg gevoel in mijn buik schrijf ik deze blog, de restanten van een buikgriep. Afgelopen zaterdag, bij mijn workshop op het Boekenfestijn, zat ik er nog middenin. Ik twijfelde bij het opstaan al of ik niet beter in mijn bed kon blijven liggen, maar de camera’s van www.zelfzijn.nl die mijn workshop zouden opnemen trokken teveel. Dus sleepte ik mezelf uit bed, op naar een inspirerende dag!

Dat werd het ook. Althans voor zover ik het kon beoordelen hadden de bezoekers het naar hun zin. Zelf vocht ik vooral tegen mijn lijf. Mijn workshop met de titel ‘Polyamorie als weg naar bewustwording’ trok vooral nieuwsgierige vrouwen.

Als je ziek bent, dan is de energie vooral naar binnen gekeerd. Dat merkte ik ook tijdens de workshop. Ik had me voorgenomen voor het eerst in het openbaar over mijn ervaringen van de transmissietraining met Vartman te spreken. Want aan het eind van zijn bewustzijnstraining was aan de hele groep in liefde met elkaar verbonden, een andere vorm van polyamorie en heel bijzonder effect.

Aangemoedigd door de luisterende ogen en oren van de aanwezigen, liet ik me volledig meeslepen door mijn eigen verhaal. Ik vergat de rode draad, vergat belangrijke levenslessen en boodschappen die bij het verhaal hoorden, merkte dat ik uitwaaierde, had geen tijd voor de oefeningen en de afsluiting ontstond door een klop op de deur: uw tijd is om. Vergeleken met wat ik me had voorgenomen was het een soort van ego-lezing geworden in plaats van een interactieve workshop! Oef!

Die avond kwelde ik mezelf met dit kritische gedachten en ik vond steeds meer wat ik niet goed had gedaan. Mijn innerlijke criticus was er in volle glorie. In combinatie met al niet lekker zijn, lukte het me niet mijn negatieve gedachten te keren. Als ik ziek ben, dan vind ik mezelf niet leuk. Dan baal ik alleen maar van mezelf en mijn lijf dat me in de steek laat. Verzet dus.

Alle gebeurtenissen in het leven nodigen uit om naar binnen te gaan. Dat realiseerde ik me maar al te goed. Tijdens de vorige griep had ik vooral gescholden op mijn zieke lijf, verzet, ga weg ziek lijf, ga weg. Van mezelf houden als ik ziek ben, dat vind ik niet gemakkelijk. Gisteren voelde ik ineens dat ik het anders moest doen. Dat het schelden en kritiek hebben op mezelf me geen steek verder zou helpen. Ik besloot om mezelf liefdevol urenlang reiki te geven en mezelf liefdevol toe te spreken. Overgave, was dat niet wat ik geleerd had?

Mijn pijnlijke buik herinnerde me ook aan mijn eigen sterfelijkheid. Ik bekeek de film ‘het Tibetaanse dodenboek’, over wat er met je bewustzijn gebeurt na de dood. Daar werd ik weer herinnerd aan het feit dat alles wat we ervaren, het gevolg is van de creatie van onze mind. Met andere woorden: alles wat we denken, heeft effect op wat we ervaren. Als je je dat realiseert, is het lijden voorbij. Mijn gedachten en conclusies over de workshop gaven mij het door mijzelf gecreëerde negatieve gevoel. Van de deelnemers had ik immers positieve feedback gekregen. Door in de flow te zijn tijdens mijn verhaal, had ik mijn zieke lijf niet gevoeld. Het verliep gewoon zo, alsof het zo had moeten zijn.

Wat kon ik leren van deze gebeurtenis?
Ik dacht aan de lezingen en workshops die ik dit jaar nog allemaal ga geven. Les een is om te luisteren naar mijn lichaam: als ik ziek ben, ben ik ziek. Daarnaast kreeg ik ideeën om de workshops in de toekomst anders voor te bereiden, zodat ze nog meer effect sorteren. De belangrijkste les was om compassie te hebben voor mezelf. Als je ziek bent, kun je niet optimaal presteren. Dat is helemaal niet erg en kan iedereen overkomen. Uiteindelijk ben ik er trots op dat ik met mijn verhaal naar buiten ben gekomen en hele persoonlijke ervaringen nu met de wereld durf te delen. Ik weet dat er altijd mensen zijn die ik ermee kan helpen of inspireren en dat er anderen zijn die erdoor aan het denken worden gezet. Niet op de manier zoals ik misschien had gedacht, maar anders. En daar is niks mis mee.